Orzekający w postępowaniu nieważnościowym organ administracji nie jest związany zarzutami podniesionymi we wniosku strony wszczynającym to postępowanie i jeśli nawet uważa, że podniesione przez wnioskodawcę zarzuty są niezasadne, powinien we własnym zakresie szczegółowo zbadać, czy kwestionowana decyzja została wydana zgodnie z prawem, czy też prawo narusza.
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy ze skargi Kazimierza K. na decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 29 lipca 1997 r. (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o wywłaszczeniu nieruchomości - uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji, (...)
Kazimierz K. wniósł do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę na decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 29 lipca 1997 r. (...) utrzymującą w mocy decyzję Wojewody B. z dnia 10 września 1993 r. (...) o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji Naczelnika Miasta i Gminy M. z dnia 17 października 1988 r. (...) w sprawie wywłaszczenia nieruchomości położonej w M. ozn. nr 110/6 i 110/8.
W decyzji organu pierwszej instancji wydanej w postępowaniu nieważności owym podano, że powodem wydania decyzji wywłaszczeniowej było to, że nieruchomości nie zostały nabyte w drodze dobrowolnej umowy cywilnoprawnej z uwagi na brak zgody na sprzedaż. Była ponadto przeprowadzona rozprawa wywłaszczeniowa, w której trakcie strony nie zgłosiły żadnych uwag a jedynie skarżący wniósł o zachowanie jednej działki budowlanej na osiedlu "Z.". Wniosek ten pozostawiono bez rozpoznania. Organ orzekający stwierdził przy tym, że postępowanie w kwestii dobrowolnego zbycia nieruchomości poprzedziło postępowanie wywłaszczeniowe, przyznając jednocześnie, że "można mieć uwagi do jakości prowadzonego postępowania, to nie skutkują one unieważnienia decyzji wywłaszczeniowej".
W dniu 17 września 1988 r. inwestor wystąpił do właściciela gruntów z ofertą ich nabycia. Właściciel nie wyraził jednak zgody na ich zbycie ze względu na proponowaną cenę. Następnie w dniu 7 października 1988 r. przeprowadzono rozprawę administracyjną.
Od powyższej decyzji organu wojewódzkiego odwołał się skarżący zarzucając, że decyzję o wywłaszczeniu nieruchomości wydano bez przeprowadzenia uprzednio prawidłowo postępowania w przedmiocie dobrowolnego nabycia gruntów.
Organ odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję podając w uzasadnieniu, że zgodnie z art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości wywłaszczenie może nastąpić tylko wówczas, gdy nieruchomość nie może być nabyta w drodze umowy. W ust. 2 tego przepisu stwierdza się, że organ administracji może przystąpić do dalszych czynności związanych z wywłaszczeniem po bezskutecznym upływie terminu jaki organ ten wyznaczy zainteresowanemu na piśmie do zawarcia umowy.
W uzasadnieniu kwestionowanej decyzji podano, że przedmiotowa nieruchomość nie została nabyta w drodze dobrowolnej umowy cywilnoprawnej z uwagi na brak zgody na sprzedaż, co zostało potwierdzone przeprowadzeniem na tę okoliczność postępowania wyjaśniającego. Organ odwoławczy w związku z tym stwierdził. że w aktach sprawy znajduje się protokół z uzgodnienia w sprawie dobrowolnej sprzedaży spisany w dniu 17 września 1988 r., w którym odnotowano, że przedstawiono skarżącemu ofertę nabycia nieruchomości za podaną cenę, zaś skarżący zażądał zapłaty wyższej ceny. Poza tym dokumentem w aktach brak jest innego dowodu potwierdzającego prowadzenie z właścicielem rokowań co do sprzedaży nieruchomości.