Ustalenia planów zagospodarowania przestrzennego zawierające ograniczenia określonego w art. 140 Kc władztwa nad gruntem nie mogą być interpretowane rozszerzająco.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Walentyny P. na decyzję Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 13 sierpnia 1990 r. w przedmiocie pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Głównego Architekta Wojewódzkiego w W., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa kwotę sześć tysięcy złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.
Główny Architekt Wojewódzki w W. decyzją z dnia 24 kwietnia 1990 r., wydaną na podstawie art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa, stwierdził nieważność decyzji Naczelnika Miasta A.K. z dnia 12 września 1989 r., udzielającej Jerzemu i Elżbiecie małżonkom W. pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego na działce nr 1571 w C. przy ul. J. W uzasadnieniu stwierdził, że działka nr 1571 jest przeznaczona w planie szczegółowym zagospodarowania przestrzennego, zatwierdzonym uchwałą Miejskiej Rady Narodowej w C. z dnia 18 grudnia 1986 r. Nr XXI/68/86 oraz aktualizowanym uchwałą nr IV/20/88 z dnia 28 grudnia 1988 r., pod zabudowę bliźniaczą. Udzielenie wobec tego pozwolenia na budowę na tej działce budynku mieszkalnego wolnostojącego jest sprzeczne z ustaleniami planu oraz z par. 43 rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie nadzoru urbanistyczno-budowlanego /Dz.U. nr 8 poz. 48/. Realizacja budynku wolnostojącego utrudni poza tym zabudowę działki sąsiedniej, na której również obowiązuje zabudowa bliźniacza, co byłoby sprzeczne z art. 5 ust. 1 pkt 6 prawa budowlanego.
Decyzja ta w wyniku odwołania Elżbiety i Jerzego małżonków W. została utrzymana w mocy przez decyzję Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa nr UA/P1/053/K/162/90 z dnia 13 sierpnia 1990 r. W uzasadnieniu tej decyzji podniesiono, że wprawdzie w wypisie z tekstu plany zabudowa bliźniacza nie jest wyszczególniona, lecz tylko ogólnie określona symbolem 13 MN jako "teren zabudowy jednorodzinnej z wysokimi dachami i użytkowymi poddaszami, z zachowaniem ogólnej zasady wzajemnego zharmonizowania zabudowy", to jednak z samego wyrysu działki w planie miejscowym wynika, że inna zabudowa budynkami jednorodzinnymi nie jest na tym terenie możliwa ze względu na małą szerokość działek. W konsekwencji udzielone pozwolenie na budowę budynku wolno stojącego naruszyło par. 18 ust. 1 pkt 1 rozporządzenie wskazanego w decyzji organu I instancji, art. 5 ust. 1 pkt 6 prawa budowlanego oraz par. 12 rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62 ze zm./, co wypełnia hipotezę art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.
Skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na tę decyzję wniosła Walentyna P. - właścicielka nieruchomości sąsiadującej z działką nr 1571. Domagała się ona stwierdzenia nieważności decyzji organów obu instancji. Swój interes prawny w sprawie uzasadniła skutkiem, jaki wywrą kwestionowane przez nią decyzje na sposób zabudowy jej działki, oznaczonej jako nr 1551/1. Zdaniem skarżącej, obowiązek budowy na działce nr 1571 budynku mieszkalnego zbliźniaczonego, nie znajdujący podstaw w planie zagospodarowania przestrzennego ani w obowiązujących przepisach, może także przesądzić o konieczności identycznego sposobu zabudowy jej działki, co jest niezgodne z jej projektem zabudowy działki i bezpodstawnie ogranicza jej prawa jako właścicielki nieruchomości. Konieczność zabudowy bliźniaczej nie znajduje uzasadnienia także w powierzchni działki, która wynosi 465 m2 przy 18 m szerokości działki.