Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Bartłomiej Adamczak (spr.) Sędzia WSA Alina Dominiak Sędzia WSA Jolanta Sudoł po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 13 listopada 2015 r. sprawy ze skargi A. B. na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w przedmiocie wznowienia postępowań dotyczących świadczeń pielęgnacyjnych 1. zobowiązuje Samorządowe Kolegium Odwoławcze do rozpoznania wniosku A. B. z dnia 12 listopada 2014 r. dotyczącego wznowienia postępowań i wydania odpowiedniego aktu administracyjnego w terminie 21 dni od doręczenia organowi odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; 2. stwierdza, że bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; 3. odrzuca wniosek skarżącego o odszkodowanie i zadośćuczynienie.
Pismem z dnia 8 lipca 2015 r. A. B. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowań administracyjnych przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze dotyczących świadczeń pielęgnacyjnych. W skardze domagał się również odszkodowania i zadośćuczynienia we wszystkich jego przewlekłych sprawach w kwocie 10.000 zł za każdą nieterminowość.
W uzasadnieniu wskazał m.in., że Samorządowe Kolegium Odwoławcze od wielu lat rażąco nie dotrzymuje terminów, co jest wysoce szkodliwe i jawnie burzy zasady demokratycznego państwa prawa itd. Wniosek o wznowienie postępowań złożył we właściwym terminie, ale do chwili obecnej nie ma żadnego rozstrzygnięcia ani informacji w sprawie. Zwracał się także w tej sprawie do Prezesa Samorządowego Kolegium Odwoławczego, Ministra Administracji i Cyfryzacji, Rzecznika Praw Obywatelskich oraz komisji sejmowych.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej uwzględnienie w zakresie wyznaczenia terminu rozpoznania sprawy. Organ wskazał, że w dniu 24 listopada 2014 r. Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w T. przekazał do Samorządowego Kolegium Odwoławczego podanie skarżącego z dnia 12 listopada 2014 r. zawierające żądanie wznowienia wszelkich postępowań, które bezprawnie pozbawiły go prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 października 2014 r. (sygn. akt K 38/13). Sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt [...]. Następnie podaniem z dnia 9 stycznia 2015 r. skarżący wezwał Kolegium do usunięcia naruszenia prawa. Jednocześnie Kolegium wniosło o stwierdzenie, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa albowiem jedyna jej przyczyną jest rozpoznawanie spraw wg kolejności ich wpływu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
W myśl art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j.: Dz. U. z 2014 r., poz. 1647) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.
Z kolei zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) - dalej zwanej "p.p.s.a.", kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a, tj. m.in. w sprawach podlegających rozstrzygnięciu w drodze decyzji administracyjnej (pkt 1) lub w sprawach postanowień wydanych w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończących postępowanie, a także postanowień rozstrzygających sprawę co do istoty (pkt 2).
Zgodnie z art. 52 § 1 p.p.s.a. skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia. W aktach Samorządowego Kolegium Odwoławczego znajduje się pismo skarżącego z dnia 9 stycznia 2015 r., które spełnia wymóg wezwania do usunięcia naruszenia prawa, o jakim mowa w art. 37 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j.: Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.), zwanej dalej: "k.p.a.". Należy zatem przyjąć, że skarżący wniósł skargę spełniając przesłanki przewidziane w art. 52 § 1 p.p.s.a.