Z treści art. 140 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ wynika jednoznacznie, że z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub też nie podjął stosownej czynności.
Dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie ma znaczenia okoliczność, z jakich powodów określony akt nie został podjęty lub czynność nie została dokonana, a w szczególności czy bezczynność organu spowodowana została przyczyną zawinioną lub niezawinioną organu w ich podjęciu lub dokonaniu.
Minister Finansów postanowieniem z dnia 29 czerwca 1998 r. uznał za zasadną skargę wniesioną przez Stefana W. na bezczynność Izby Skarbowej w W. i w związku z tym wyznaczył tejże Izbie termin załatwienia sprawy na dzień 31 lipca 1998 r.
W związku z tym, że do dnia złożenia skargi tj. do dnia 10 września 1998 r. organ podatkowy nie wydał decyzji w sprawie wymiaru podatku od towarów i usług za styczeń i marzec 1997 r. skarżący Stefan W. wnosił o zobowiązanie Izby Skarbowej w W. do wydania decyzji wymiarowej w podatku od towarów i usług podnosząc w uzasadnieniu, że stan faktyczny sprawy pozwala na wydanie takiej decyzji.
Izba Skarbowa w odpowiedzi na skargę wnosiła o jej oddalenie. Wyjaśniła, iż przeprowadzając dodatkowe postępowanie wyjaśniające w celu usunięcia wad proceduralnych, którymi dotknięte było pierwotne postępowanie odwoławcze w sprawie wymiaru skarżącemu podatku VAT za styczeń i marzec 1995 r. zwróciła się w dniach 7, 8 i 15 lipca 1998 r. do Wydziału ds. Przestępczości Zorganizowanej Komendy Wojewódzkiej w G. i R. oraz Urzędu Kontroli Skarbowej w R. o przesłanie w trybie pilnym informacji o wynikach prowadzonych postępowań dotyczących nieprawidłowości w rozliczeniach w podatku VAT przez firmę "P.P.H.V-H.", prowadzoną przez Henryka W. - wystawcę zakwestionowanych u skarżącego faktur zakupu oraz w dniu 28 lipca 1998 r. zwróciła się do Ministerstwa Finansów o sprawdzenie przez rosyjskie organy skarbowe importera wyeksportowanego z Polski obuwia sportowego w celu ustalenia czy w sprawie przedmiotowego zwrotu podatku od towarów i usług z tytułu eksportu spełniona została dyspozycja z art. 4 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym.
Powyższe okoliczności dotyczyły istoty rozstrzygnięcia i w związku z tym, że organ podatkowy nie uzyskał żadnych informacji i nie mógł dotrzymać nałożonego terminu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest zasadna.
Stosownie do treści art. 140 par. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ - o każdym przypadku niezałatwienia sprawy we właściwym terminie organ podatkowy obowiązany jest zawiadomić stronę, podając przyczyny niedotrzymania terminu i wskazując nowy termin załatwienia sprawy nawet wtedy, gdy niedotrzymanie terminu nastąpiło z przyczyn niezależnych od organu /art. 216 par. 1 i 2 Ordynacji/.
Z treści powyższego przepisu wynika jednoznacznie, że z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub też nie podjął stosownej czynności.
Dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie ma znaczenia okoliczność, z jakich powodów określony akt nie został podjęty lub czynność nie została dokonana, a w szczególności czy bezczynność organu spowodowana została przyczyną zawinioną lub niezawinioną organu w ich podjęciu lub dokonaniu.
Fakt, iż organ podatkowy nie załatwiając sprawy w terminie nie zawiadomił skarżącego o przyczynach niedotrzymania terminu, że nie wskazał nowego terminu załatwienia sprawy czynił skargę na bezczynność ze wszech miar uzasadnia.
Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 26 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ orzekł jak w sentencji.
O kosztach orzeczono zgodnie z art. 55 ustawy o NSA.