Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jarosław Trelka (sprawozdawca), Sędziowie sędzia del. SO Agnieszka Baran, sędzia WSA Waldemar Śledzik, , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 22 czerwca 2020 r. sprawy ze skargi R. K. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia [...] stycznia 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania podatkowego w sprawie stwierdzenia i zwrotu nadpłaty podatku dochodowego od osób fizycznych za 2010 r. oddala skargę
Pismem z dnia 30 października 2019 r. R. K. ("Strona", "Podatnik", "Skarżący") złożył wniosek o stwierdzenie i zwrot nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2010 r. z tytułu odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego. Powołał się na orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego, a w szczególności na wyrok o sygn. II FSK 3685/18, dotyczący tzw. ulgi meldunkowej.
Naczelnik Urzędu Skarbowego W. [...] ("Naczelnik", "Organ I instancji") w dniu [...] listopada 2019 r. wydał postanowienie, w którym odmówił wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nadpłaty i zwrotu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2010 r. Uznał, że nie ma podstaw do merytorycznego odniesienia się do wniosku, ponieważ prawo złożenia wniosku o stwierdzenia nadpłaty zostało ograniczone czasowo. Przywołując treść obowiązujących w tym zakresie przepisów, tj. art. 70 § 1 i art. 79 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm. - dalej także "Op", "Ordynacja podatkowa"), Organ I instancji stwierdził, że w przedmiotowej sprawie przewidziany w art. 79 § 2 Op termin wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie i zwrot nadpłaty wygasł z upływem 31 grudnia 2016 r.
Strona złożyła zażalenie na postanowienie Naczelnika. Uznała, że narusza ono art. 165a Ordynacji podatkowej. Organ I instancji nie zrozumiał bowiem istoty wniosku, który nie dotyczy zwrotu nadpłaty za rok, w którym zostało sprzedane mieszkanie, a dotyczy zwrotu nadpłaty za rok, w którym dokona została jej wpłata. Podatnik podnosił, że w roku 2015 nie ciążyło na nim żadne zobowiązanie podatkowe w żadnym podatku i że dokonał bezzasadnych wpłat na konto urzędu skarbowego w wysokości 52 049 zł. Z tego powodu został złożony wniosek o ich zwrot, a roszczenie to, zdaniem Skarżącego, nie jest przedawnione. Podał nadto, że
Naczelnik wprowadził Skarżącego w błąd informując bezpodstawnie, że nie spełnił kryterium zwolnienia z podatku dochodowego w związku ze sprzedażą mieszkania w roku 2010 r. W ten sposób wymusił na nim, w dniu 9 kwietnia 2015 r., złożenie korekty deklaracji podatku dochodowego za rok 2010, a następnie jego zapłatę.
W ocenie Skarżącego, wobec tego, że spełnił kryteria zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu sprzedaży mieszkania dokonanego w roku 2010, złożona korekta deklaracji za rok 2010 nie może wywoływać żadnych skutków, w tym określać zobowiązania podatkowego za rok 2010. W związku z powyższym Strona oświadczyła, że wycofuje się od skutków złożonej korekty, a zobowiązanie wynika ze złożonej poprawnie i w terminie pierwotnej deklaracji PIT. Podatnik podniósł w zażaleniu, że działając pod presją grożących dodatkowych kar, o których informowany był przez pracowników Urzędu Skarbowego, działając w zaufaniu do organu państwa i będąc nieświadomy swych praw, dokonał wpłat do Urzędu Skarbowego na kwotę 52 049 zł. Wobec tego, że od dnia dokonania wpłat nie minęło jeszcze 5 lat, Strona wniosła o ich zwrot. Skarżący uznał, że zobowiązanie podatkowe za 2010 r. zostało jedynie "wymyślone przez pracowników aparatu podatkowego. Dlatego wpłacone kwoty w roku 2015 winny zostać zwrócone, jako nienależne Skarbowi Państwa nadpłaty.