Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Beata Sobocha, Sędziowie sędzia WSA Sylwester Golec (sprawozdawca), sędzia WSA Tomasz Janeczko, Protokolant starszy sekretarz sądowy Katarzyna Kalinowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 grudnia 2016 r. sprawy ze skargi W. Sp. J. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] października 2015 r. nr [...][...] w przedmiocie odmowy rozłożenia na raty zaległości podatkowych w podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2007 r. i 2008 r. oraz odmowy umorzenia odsetek od zaległości podatkowych 1) uchyla zaskarżoną decyzję w części odmawiającej umorzenia odsetek od zaległości w podatku od towarów i usług za miesiące styczeń, luty, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień, październik, grudzień 2007 i miesiące od stycznia do grudnia 2008 roku, oraz w części odmawiającej rozłożenia na raty zaległości w podatku od towarów i usług za miesiące styczeń, luty, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień, październik, grudzień 2007 i miesiące od stycznia do grudnia 2008 roku, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz W. Sp. J. z siedzibą w W. kwotę 757zł (słownie: siedemset pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
[...] Sp. jawna z siedzibą w W. (dalej powoływana, jako Skarżąca Spółka) wnioskiem z dnia [...] stycznia 2015 r. uzupełnionym w dniach [...] marca 2015 r. i [...] kwietnia 2015 r. zwróciła się do Naczelnika Urzędu Skarbowego W. (dalej "NUS") o rozłożenie na raty zaległości podatkowych w podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2007 i 2008 r. i o umorzenie odsetek za zwłokę od tych zaległości podatkowych.
We wniosku o rozłożenie na raty zaległości podatkowej i umorzenie odsetek Skarżąca podniosła, że w sprawie wystąpiła przesłanka ważnego interesu strony i przesłanka ważnego interesu publicznego, o których mowa w art. 67a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm., dalej "O.p."). Skarżąca wskazała, że dochodzenie od niej całej kwoty zaległości oraz odsetek spowoduje zaprzestanie przez nią prowadzenia działalności gospodarczej. Egzekucja zobowiązań podatkowych mogłaby spowodować wypowiedzenie przez bank umów kredytowych, które zawarła Skarżąca. Skarżąca wskazała, że jej upadłość spowodować mogłaby utratę pracy przez jej pracowników. Skarżąca wskazała, że zatrudnia 50 pracowników.
NUS, po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, decyzją z dnia [..] maja 2015 r., umorzył postępowanie w sprawie rozłożenia na raty zaległości w podatku od towarów i usług w kwocie [...] zł oraz umorzenia odsetek od tej kwoty jako bezprzedmiotowe, odmówił umorzenia odsetek od zaległości w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2007 r. i 2008 r. oraz odmówił rozłożenia na raty zaległości za ww. okres.
Organ umorzył postępowanie w zakresie wymienionej kwoty zaległości, gdyż Spółka we wniosku o tę kwotę zawyżyła kwotę zaległości, która w rzeczywistości jest od niej wymagalną. Organ pierwszej instancji po formalnym uznaniu dopuszczalności pomocy de minimis w świetle Rozporządzenia Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 352 z 24.12.2013r.), dalej "Rozporządzenie Komisji (UE) nr 1407/2013", stwierdził, że Spółka nie wykazała, że po jej stronie wystąpił wskazany w art. 67a § 1 O.p. ważny interesy podatnika oraz interesy publiczny. W jego ocenie okoliczności powstania zaległości w podatku od towarów i usług nie nosiły cech wyjątkowości, bowiem zaległości te powstały na skutek obniżenia przez Spółkę kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na podstawie faktur, które nie dokumentowały rzeczywistych transakcji. Organ stwierdził, że Skarżąca Spółka dobrowolnie zaciągnęła kredyty których konsekwencje związane z koniecznością spłaty winna przewidzieć. Odnosząc się do kwestii zatrudniania przez Spółkę 50 pracowników organ podniósł, iż fakt zatrudniania pracowników za odpowiednim wynagrodzeniem mający pozytywny wydźwięk społeczny, tylko pośrednio stanowi o szeroko rozumianym interesie publicznym i nie jest kryterium decydującym o istnieniu przesłanki interesu publicznego.