Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Aneta Trochim-Tuchorska (sprawozdawca), Sędziowie sędzia WSA Piotr Przybysz, sędzia WSA Jarosław Trelka, Protokolant starszy referent Grażyna Wojda, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 października 2017 r. sprawy ze skargi K. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] sierpnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości podatkowych uchyla zaskarżoną decyzję w części dotyczącej odmowy umorzenia zaległości podatkowej
Dyrektor Izby Skarbowej w W. (Dyrektor IS) decyzją z [...] sierpnia 2016r., po rozpoznaniu odwołania wniesionego przez Skarżącą K.M., uchylił decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w W. (Naczelnik US) z [...] maja 2016r. w całości i orzekł o umorzeniu odsetek za zwłokę w kwocie 27.805,00 zł od zaległości w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości za 2011r. oraz o odmowie umorzenia zaległości podatkowej w tym podatku w kwocie 69.252,00 zł.
Decyzja została wydana w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy.
Wnioskiem z 6 kwietnia 2016r., uzupełnionym pismem z 29 kwietnia 2016r., Skarżąca wystąpiła o umorzenie zaległości podatkowej w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości, wynikającej ze złożonej w 2016r. korekty zeznania PIT-36 za 2011r. wraz z odsetkami za zwłokę od ww. należności. W uzasadnieniu wniosku wyjaśniła, że zaistniała sytuacja wynikła z nieznajomości przepisów prawa podatkowego. Mianowicie utraciła możliwość skorzystania z przysługującej jej ulgi meldunkowej na skutek niezłożenia stosownego oświadczenia. Skarżąca zaznaczyła, że środki pieniężne uzyskane ze sprzedaży mieszkania położonego w W. przy ul. [...] przeznaczyła na zakup lokalu mieszkalnego, w stanie deweloperskim, położonego w K. przy ul. [...]. W mieszkaniu położonym w W. była zameldowana na stałe w okresie od 13 kwietnia 1993r. do dnia 6 września 2011r., co wynika z załączonego zaświadczenia o zameldowaniu. Skarżąca wskazała, że samotnie wychowuje dwójkę dzieci, obecnie pozostaje bez zatrudnienia oraz utrzymuje się z zasiłku wypłacanego przez Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w S. w wysokości 518,00 zł miesięcznie netto wypłacanego na dzieci. Podkreśliła, że nie ma możliwości spłaty tak dużej kwoty zaległości podatkowej, zatem wnosi o jej umorzenie.
Naczelnik US, po zapoznaniu się ze zgromadzonym materiałem dowodowym, decyzją z [...] maja 2016r. odmówił umorzenia zaległości podatkowej w zryczałtowanym podatku dochodowym ud osób fizycznych z tytułu odpłatnego zbycia w 2011r. nieruchomości w kwocie 69.252,00 zł wraz z odsetkami za zwłokę od ww. należności w kwocie 27.805,00 zł. W uzasadnieniu decyzji organ podatkowy pierwszej instancji stwierdził brak przesłanek, wynikających z art. 67a § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015r. poz. 613 ze zm.; dalej "O.p.") do zastosowania wnioskowanej ulgi w spłacie zaległości podatkowej.
W odwołaniu od powyższej decyzji Skarżąca zarzuciła naruszenie przepisów art. 67a § 1 pkt 3 oraz art. 210 § 4 O.p. i wniosła o zmianę tej decyzji, ewentualnie o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia.
Uzasadniając swoje stanowisko podniosła, że organ pierwszej instancji pominął, iż uznaniowy charakter decyzji oznacza, że organy podatkowe mogą, ale nie muszą, umarzać zaległość podatkową, to jednak decyzje wydane w trybie art. 67a § pkt 3 O.p. nie mogą być dowolne. Wymagają uzasadnienia odpowiadającego rygorom art. 210 § 4 O.p. Według Skarżącej, uzasadnienie decyzji nie zawiera konkretnych powodów, dla których nie uwzględniono wniosku o umorzenie zaległości podatkowej. Zdaniem Skarżącej, odmowa umorzenia zaległości podatkowej nie możne być uzasadniona poprzez stwierdzenie, że "przedmiotem działania urzędów skarbowych jest terminowa i zgodna z prawem podatkowym realizacja wpływów do budżetu państwa i budżetów samorządowych". Negatywne rozstrzygnięcie dotyczące umorzenia zaległości podatkowej powinno być szczególnie przekonująco i jasno uzasadnione, zarówno co do faktów, jak i co do prawa, tak aby nie było wątpliwości, że wszystkie okoliczności sprawy zostały głęboko rozważone i ocenione, a rozstrzygnięcie jest ich logiczną konsekwencją. Na poparcie niniejszego argumentu przytoczyła wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 17 marca 1994r., sygn. akt SA/Po 3597/93 (Wspólnota 1994, nr 39, s. 14).