Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Bożena Dziełak, Sędziowie Sędzia WSA Maciej Kurasz (sprawozdawca), Sędzia WSA Jolanta Sokołowska, Protokolant Ewa Chojnacka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 marca 2010 r. sprawy ze skargi Banku P. S.A. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] października 2009 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) stwierdza, że uchylona decyzja nie podlega wykonaniu w całości, 3) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz Banku P. S.A. z siedzibą w W. kwotę 11 938 zł (słownie: jedenaście tysięcy dziewięćset trzydzieści osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
1. Na podstawie przedłożonych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie akt sprawy Sąd przyjął, iż w dniu 11 września 2008 r. Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w W. otrzymał wniosek Banku P. S. A. (dalej: "Skarżąca", "Spółka") o stwierdzenie nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych w wysokości 473.818,00 zł i jej zwrot. W ocenie Spółki, notariusz przy sporządzaniu w dniu 27 kwietnia 2007 r. aktu notarialnego Rep. A Nr [...] pobrał podatek nienależnie od podwyższenia kapitału zakładowego Skarżącej. Z aktu notarialnego wynikało, że w związku z integracją Skarżącej z Bankiem B. S.A. w K., w zamian za przeniesioną przez Bank B. na Spółkę część majątku w postaci zorganizowanej części przedsiębiorstwa, akcjonariusze Banku B. obejmą akcje Spółki. W związku z tym Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie Banku P. podjęło uchwałę o podwyższeniu kapitału zakładowego o kwotę 94.763.559,00 zł, to jest do kwoty 261.866.657,00 zł poprzez emisję w drodze oferty publicznej 94.763.559 akcji zwykłych na okaziciela serii I o wartości 1,00 zł każda akcja. Na podstawie art. 1 ust. 1, art. 6 ust. 1 pkt 8 i pkt 9 oraz art. 7 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 41, poz. 399 ze zm. - dalej jako "p.c.c."), notariusz od podwyższenia kapitału zakładowego pobrał tytułem podatku od czynności cywilnoprawnych kwotę 473.818,00 zł. Uzasadniając wniosek o stwierdzenie nadpłaty Skarżąca wskazała, że art. 4 Dyrektywy Rady UE nr 69/335 zawiera katalog operacji, które mogą podlegać podatkowi kapitałowemu, w tym między innymi podwyższenie kapitału zakładowego spółki kapitałowej poprzez wniesienie wkładu jakiegokolwiek rodzaju. Zgodnie z art. 7 Dyrektywy, państwa członkowskie zostały zobowiązane do zwolnienia od podatku kapitałowego operacji, które w dniu 1 lipca 1984 r. w krajowym prawie podatkowym były zwolnione z opodatkowania lub opodatkowane stawką 0,5% lub niższą. Powyższy przepis obowiązuje również państwa, które przystąpiły do Unii Europejskiej po dniu 1 lipca 1984 r., zatem również Polskę. Zdaniem Skarżącej, kluczowe w przedmiotowej sprawie pozostaje ustalenie, czy w dniu 1 lipca 1984 r. podwyższenie kapitału zakładowego spółki kapitałowej podlegało opodatkowaniu podatkiem kapitałowym lub inną daniną publiczną o podobnym charakterze. Obowiązująca wówczas w Polsce ustawa o opłacie skarbowej z dnia 19 grudnia 1975 r. jedynie zawiązanie umowy spółki poddawała obowiązkowi uiszczenia opłaty skarbowej. Bezsprzecznie więc podwyższenie kapitału zakładowego na mocy ustawy nie było opodatkowane, ponieważ nie zostało wymienione w zamkniętym katalogu czynności cywilnoprawnych podlegających opłacie skarbowej. Opodatkowanie podwyższenia kapitału zakładowego było przewidziane natomiast w rozporządzeniu Rady Ministrów w sprawie opłaty skarbowej z 16 maja 1983 r. Podstawę opodatkowania stanowiła kwota, o którą podwyższono kapitał zakładowy. Rozporządzenie rozszerzało w stosunku do ustawy zakres opodatkowania. Zgodnie z art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r., nakładanie podatków, określenie podmiotu i przedmiotu oraz stawki podatkowej a także zasady przyznawania ulg i umorzeń oraz określenie podmiotów zwolnionych od podatku może następować jedynie w drodze ustawy. Rozporządzenia mogą zawierać wyłącznie regulacje uzupełniające i nie przesądzające o istotnych elementach stosunku podatkowego. Zasadę wyłączności ustawy w zakresie normowania obowiązków podatkowych także pod rządami Konstytucji PRL z dnia 22 lipca 1952 r. potwierdza orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego. Przepisy rozporządzenia uznające za opodatkowane podwyższenie kapitału zakładowego były sprzeczne z obowiązującym w lipcu 1984 r. porządkiem konstytucyjnym (art. 1 i art. 33 ust. 2 Konstytucji PRL), gdyż dokonały one niedopuszczalnej prawnie zmiany zakresu przedmiotowego ustawy o opłacie skarbowej. Dodatkowo wydane zostały z przekroczeniem delegacji ustawowej zawartej w art. 7 ustawy o opłacie skarbowej. Zatem, opodatkowanie podwyższenia kapitału zakładowego podatkiem kapitałowym na podstawie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych w ocenie Spółki było niezgodne z przepisem art. 7 Dyrektywy, wyłączającym stosowanie prawa krajowego. Zgodnie z zasadą pierwszeństwa prawa wspólnotowego, organy i sądy państwa członkowskiego mają obowiązek niestosowania normy prawa krajowego, jeżeli pozostaje ona w sprzeczności z normami prawa wspólnotowego nie czekając na rozstrzygnięcie sądu konstytucyjnego w tym zakresie.