Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Hanna Kamińska, Sędziowie Sędzia WSA Bożena Dziełak (spr.), Sędzia WSA Jerzy Płusa, Protokolant Robert Powojski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 listopada 2005 r. sprawy ze skargi S. G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] czerwca 2005 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia kwoty nienależnie pobranej podlegającej zwrotowi nabywcy usługi oraz kwoty dodatkowej podlegającej wpłacie do budżetu państwa oddala skargę
Decyzją z dnia [...] czerwca 2004 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego W. ustalił S. G. kwotę nienależnie pobraną, podlegającą zwrotowi nabywcy usługi przejazdu taksówką osobową - G.S., w wysokości 9 zł oraz opłatę dodatkową w wysokości 13,50 zł. W podstawie prawnej decyzji powołał między innym przepisy ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz.U. Nr 97, poz. 1050 ze zm.).
Wyjaśnił, że do Urzędu Skarbowego wpłynął wniosek Urzędu Miasta W. Biura Działalności Gospodarczej i Zezwoleń z dnia 10 grudnia 2003 r. o rozpatrzenie skargi G. S. w sprawie zawyżenia opłaty za wykonanie w dniu 14 września 2003 r. usługi przewozowej na trasie D. [...] - ul. [...]. Jak wynika z treści załączonej skargi pasażerki usługę tę wykonał Skarżący i pobrał za nią opłatę w kwocie 51 zł.
Wskazał, że podatnik świadczący usługi w zakresie przewozu osób taksówkami obowiązany jest do przestrzegania maksymalnych stawek za przejazd, które obowiązują od dnia 2 sierpnia 2001 r., zgodnie z uchwałą nr XXXVI/478/2001 Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 25 czerwca 2001 r. zmieniającą uchwałę w sprawie ustalania urzędowych cen za przejazdy taksówkami osobowymi.
Organ I instancji, w oparciu o ww. pismo z dnia 10 grudnia 2003 r. przyjął, że maksymalna opłata za przejazd na tej trasie (ok. 8 km) powinna wynosić 42 zł. Wyjaśnił, że kwotę nienależnie pobraną i kwotę dodatkową, stanowiącą 150% kwoty nienależnej, ustalił na podstawie art. 20 ust. 5 ustawy o cenach.
Skarżący w toku postępowania wyjaśnił, że w okresie od 13 do 23 września 2003 r. nie pracował z uwagi na stan zdrowia. Naczelnik Urzędu Skarbowego podniósł, iż rozliczając się z podatku dochodowego w formie karty podatkowej, nie zgłosił powyższego faktu, ani też zawieszenia działalności gospodarczej. Z wniosku Urzędu Miasta W. wynikało ponadto, że Skarżący na rachunku posłużył się pieczątką Izby Gospodarczej Właścicieli Prywatnych Taksówek Osobowych i zidentyfikowanie go było możliwe tylko dzięki numerowi licencji wskazanemu przez G.S.. Skarżący odmówił konfrontacji z pasażerką.
Od decyzji tej Skarżący złożył odwołanie.
Podniósł, że w wyliczeniu nie uwzględniono czasu przejazdu tj. 20 min. według pasażerki. Podczas zatrzymania pojazdu na światłach, wyjazdu z dworca (5-10 min.) "czas dobija wskazania taksometru ok. 70 gr./min", co przy 10 min. daje kwotę 7 zł. Dlatego też w ocenie Skarżącego kwota 51 zł za kurs jest prawidłowa.
Skarżący stwierdził, że przedstawiony rachunek nie jest rachunkiem prawidłowym (swoje rachunki przedstawił Urzędowi Skarbowemu). Brak bowiem na nim trasy i czasu przejazdu, określenia dla kogo został wystawiony, pieczątki kierowcy z nazwiskiem i numeru bocznego. Jego zaś numer boczny "nabazgrany" został na dole rachunku.
Skarżący wyjaśnił, że zwieszenie działalności gospodarczej nie było możliwe ze względu na stan zdrowia (spuchnięta noga - [...]). Załatwienie tego przez osoby trzecie wymagałoby 3 wizyt w Urzędzie Skarbowym. Ponadto zawieszenie działalności na okres 10 dni jest ekonomicznie nieuzasadnione. Za nieporozumienie uznał konfrontację z pasażerką po ponad 3 miesiącach. Podniósł, iż przez 15 lat pracy nie miał żadnych konfliktów.