Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Sokołowska, Sędziowie Sędzia WSA Bożena Dziełak (sprawozdawca), Sędzia WSA Marek Kraus, Protokolant st. sekr. sąd. Anna Kurdej, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 czerwca 2011 r. sprawy ze skargi W. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] kwietnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w przedmiocie podatku od towarów i usług od stycznia 2000 do maja 2004 r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] stycznia 2008 r. nr [...], 2) stwierdza, że uchylone decyzje nie mogą być wykonane w całości, 3) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz W. P. kwotę 200 zł (słownie: dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Decyzją z [...] lutego 2006r. Naczelnik Urzędu Skarbowego W. określił Skarżącemu - W. P. kwoty nadwyżek podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następne okresy rozliczeniowe za poszczególne miesiące od stycznia 2000 r. do kwietnia 2001 r. oraz określił zobowiązania podatkowe za miesiące od maja do grudnia 2001 r. i za maj 2004 r.
Organ pierwszej instancji uznał, że w ewidencji sprzedaży Skarżący nie wpisał wszystkich przychodów. Nie posiadał bowiem dowodów świadczących o likwidacji towarów handlowych, a na 31 grudnia 2001 r. w protokole inwentaryzacyjnym wykazał stan zerowy. W ocenie Naczelnika Urzędu Skarbowego nieprawdopodobna była sprzedaż jedynie 25,06% nabytych towarów handlowych. Ponadto zakwestionowano prawo Skarżącego do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur zakupu paliwa do samochodu osobowego używanego przez niego do prowadzenia działalności, jako że nie zostały spełnione przesłanki z art. 25 ust. 1 pkt 3a ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.).
Postanowieniem z [...] maja 2006 r. Dyrektor Izby Skarbowej w W. stwierdził, iż odwołanie Skarżącego od ww. decyzji zostało wniesione z uchybieniem terminu. W rezultacie decyzja organu pierwszej instancji stała się ostateczna.
Pismem z 6 czerwca 2006 r. Skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji ostatecznej. Powołał się na przesłanki z art. 247 § 1 pkt 2 i 3 Ordynacji podatkowej, tj. brak podstawy prawnej, spowodowany niepowołaniem w decyzji art. 23 Ordynacji podatkowej oraz rażące naruszenie art. 192 Ordynacji podatkowej przez nieprzeprowadzenie dowodu z opinii biegłego i pozbawienie strony możliwości wypowiedzenia się co do analiz organu pierwszej instancji.
Decyzją z [...] stycznia 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w W. odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego z [...] lutego 2006 r. Jakkolwiek przyznał, iż błędem było, że organ pierwszej instancji w podstawie prawnej decyzji nie wskazał art. 23 Ordynacji podatkowej, ale stwierdził, iż podstawa prawna decyzji istniała, a jej pominięcie w treści rozstrzygnięcia nie mogło być uznane za zaistnienie przesłanki stwierdzenia nieważności, o której mowa w art. 247 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej.
Dyrektor Izby Skarbowej nie uznał natomiast za zasadny zarzutu rażącego naruszenia prawa. Wyjaśnił, że postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji nie może prowadzić do ponownego merytorycznego rozpatrzenia sprawy, ponieważ przerodziłoby się w postępowanie odwoławcze.
W odwołaniu od tej decyzji Skarżący wniósł o jej zmianę i stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej Naczelnika Urzędu Skarbowego. Powołując się na art. 210 § 1 pkt 8 Ordynacji podatkowej, wystąpił też o wyjaśnienie treści decyzji, tj. podanie imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do podpisania decyzji, której to decyzji osoba ta nie podpisała, przez co decyzja dotknięta była wadą nieważności. Skarżący zarzucił błędne uznanie, że decyzja ostateczna mogła być oparta na art. 23 Ordynacji podatkowej, gdy najważniejszy dowód w sprawie (protokół kontroli podatkowej z 14 września 2005 r.) stwierdzał stan faktyczny zgodny z art. 193 § 1 Ordynacji podatkowej, uznając badane księgi podatkowe za prowadzone rzetelnie i w sposób niewadliwy; a także pominięcie naruszenia w decyzji ostatecznej art. 187 §1 Ordynacji podatkowej w taki sposób, iż treść tej decyzji była sprzeczna z tym przepisem przez proste ich zestawienie ze sobą, a fakt jego naruszenia miał istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy.