Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krystyna Kleiber, Sędziowie Asesor WSA Artur Kot, Asesor WSA Hieronim Sęk (spr.), Protokolant Urszula Hoduń, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 17 maja 2006 r. spraw ze skarg D. K. na decyzje Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia [...] marca 2004 nr [...], nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznych w przedmiocie podatku od towarów i usług za październik i listopad 1997r. oddala skargi.
Zaskarżonymi decyzjami z dnia [...] marca 2004 r., nr [...] oraz nr [...] Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej utrzymał w mocy swoje decyzje odpowiednio z dnia [...] grudnia 2003 r., nr [...] i z dnia [...] grudnia 2003 r., nr [...] odmawiające stwierdzenia nieważności decyzji Inspektora Kontroli Skarbowej z Urzędu Kontroli Skarbowej w S. z dnia [...] marca 2002 r. nr [...] i nr [...], którymi to decyzjami określono D. K. - Skarżącemu w niniejszych sprawach, zobowiązanie podatkowe i zaległość podatkową w podatku od towarów i usług za miesiąc październik 1997 r. w kwocie [...] zł i za miesiąc listopad 1997 r. w kwocie [...] zł.
Wnioskami z dnia [...] czerwca 2002 r. (o analogicznej treści) Skarżący wskazując na przepis art. 247 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.; powoływanej dalej jako "ord. pod.") wniósł o stwierdzenie nieważności ww. decyzji ostatecznych z dnia [...] marca 2002 r. Żądania te nie zostały przez organ podatkowy uwzględnione i decyzjami z dnia [...] i [...] grudnia 2003 r. odmówiono stwierdzenia nieważności przedmiotowych decyzji
Wnioskami z dnia [...] stycznia 2004 r. (o analogicznej treści) Skarżący wystąpił o ponowne rozpatrzenie każdej ze spraw. W ich uzasadnieniach argumentował, że w postępowaniu o stwierdzenie nieważności istnieje możliwość rozpatrzenia sprawy co do istoty. Wskazał również, że w postępowaniach zwyczajnych przed organem podatkowym doszło do rażącego naruszenia prawa, tj. art. 3 ust. 1 pkt 3 i art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.; powoływanej dalej jako "u.p.t.u.") przez określenie wyżej wskazanych zobowiązań podatkowych na podstawie faktur dokumentujących fikcyjne zdarzenia gospodarcze. Na poparcie takiego stanowiska przytoczona została teza uchwały składu siedmiu sędziów Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 22 kwietnia 2002 r. o sygn. akt FPS 2/02 (powoływanej dalej jako "uchwała NSA").
Zdaniem Skarżącego o rażącym naruszeniu prawa w postępowaniu podatkowym świadczy również fakt, że organy podatkowe odstąpiły od wymierzenia należnego podatku dochodowego, gdyż działalność gospodarcza prowadzona przez Skarżącego miała w rzeczywistości fikcyjny charakter. Rozdzielenie przy tym mocy prawnej podatku dochodowego od osób fizycznych od podatku od towarów i usług było niedozwolone.
Po ponownym rozpatrzeniu spraw Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej dwoma decyzjami z dnia [...] marca 2004 r. utrzymał w mocy własne decyzje z dnia [...] i [...] grudnia 2003 r. W analogicznych motywach decyzji organ podatkowy stwierdził, że tryb nadzwyczajny uregulowany w art. 247 § 1 ord. pod. jest procedurą umożliwiającą eliminację z obiegu prawnego decyzji dotkniętych kwalifikowaną formą naruszenia prawa, czyli "rażącą". Odwołując się w tym zakresie do orzecznictwa wskazał, że rażące naruszenie prawa zachodzi wówczas, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu prawa oraz gdy charakter tego naruszenia powoduje, że owa decyzja nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa (wyrok NSA z dnia 21 października 1992 r., sygn. akt V SA 86/92). Zdaniem Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej nie można więc było mówić o rażącym naruszeniu prawa w sytuacji, kiedy spór dotyczył interpretacji przepisu art. 33 ust. 1 u.p.t.u. Albowiem zgodnie z poglądem utrwalonym w orzecznictwie rażące naruszenie prawa występuje wyłącznie, gdy naruszona została norma prawna nie budząca wątpliwości interpretacyjnych.