Dnia 7 sierpnia 2012 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Górecka (spr.) Sędziowie WSA Marzenna Kosewska WSA Szymon Widłak Protokolant: sekr. sąd. Anna Zys-Ruszkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 sierpnia 2012 roku przy udziale sprawy ze skargi Spółki Akcyjnej w W na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P z dnia roku nr w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji dotyczącej określenia wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2008 rok oddala skargę
Decyzją z dnia 14 stycznia 2010r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy M z dnia 9 marca 2009r. określającą S.A. w W wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za rok 2008 na kwotę 63.739 zł. Powyższą kwotę zobowiązania stanowił podatek od gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Strona zaskarżyła decyzję SKO do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego .
Niezależnie od powyższego pismem z dnia 10 marca 2010 r. złożyła wniosek o stwierdzenie jej nieważności z uwagi na rażące naruszenie prawa tj. art. 21 § 3 w związku z art. 207 § 2 Ordynacji podatkowej oraz w związku z art. 6 ust. 9 pkt 1 i art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. W uzasadnieniu wniosku, pełnomocnik Spółki podniósł, że w roku 2008 złożyła ona dwie deklaracje na podatek od nieruchomości od obiektów znajdujących się na terenie Gminy M. W każdej z nich zadeklarowano inne obiekty - w jednej zadeklarowano wyłącznie budki telefoniczne, w drugiej zaś - pozostałe nieruchomości i obiekty budowlane znajdujące się na terenie Gminy. Obie deklaracje zostały złożone do Urzędu Gminy. Jednakże ani powyższa decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego, ani poprzedzająca ją decyzja Wójta Gminy M, nie objęły budek telefonicznych. Zgodnie zaś z art. 6 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości obejmuje wszystkie stanowiące własność podatnika nieruchomości i obiekty budowlane, znajdujące się na terenie jednej gminy. W ocenie pełnomocnika Spółki deklaracje "częściowe", tj. złożone tylko od niektórych obiektów, nie zawierają zobowiązania podatkowego ustalonego w prawidłowej wysokości. Określając zatem na podstawie art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości organ podatkowy powinien uwzględnić wszystkie położone w jego właściwości nieruchomości oraz obiekty budowlane. Zgodnie z art. 207 § 2 Ordynacji podatkowej "decyzja rozstrzyga sprawę co do jej istoty albo w inny sposób kończy postępowanie w danej instancji". Decyzja w sprawie podatku od nieruchomości przesądza zatem o wysokości całego zobowiązania podatkowego w tym podatku. Zdaniem podatnika - w decyzji SKO powinny zatem zostać uwzględnione wszystkie nieruchomości i obiekty budowlane, które znajdują się na terenie Gminy M i które stanowią własność Spółki - niezależnie od tego, ile deklaracji na podatek od nieruchomości złożył . Nawet zatem w sytuacji, w której Spółka złożyła dwie odrębne deklaracje na podatek od nieruchomości za rok 2008 z tytułu nieruchomości i obiektów budowlanych położonych na terenie Gminy M, w których wykazała inne obiekty, to w decyzji na podatek od nieruchomości za rok 2008 Wójt Gminy M powinien uwzględnić wszystkie obiekty - zarówno te wykazane w jednej deklaracji, jak i te ujęte w drugiej deklaracji. Pominięcie w decyzji niektórych obiektów położonych na terenie Gminy M stanowi zaś rażące naruszenie prawa. Niewątpliwie rażącym naruszeniem prawa w ocenie wnioskodawcy jest nieokreślenie skutków podatkowych od obiektów podlegających opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości - w sytuacji, w której - z uwagi na brzmienie art. 2 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych - należało dokonać odpowiedniej kwalifikacji podatkowej tych obiektów. Rażącym naruszeniem prawa jest również wydanie decyzji "częściowej", tj. jedynie od niektórych obiektów podlegających podatkowi od nieruchomości.