Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Ibrom, Sędziowie Sędzia WSA Jerzy Drwal,, Sędzia SO del. Iwona Tchórzewska (sprawozdawca), Protokolant Asystent sędziego Krzysztof Kożuch, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu [...]kwietnia 2012 r. sprawy ze skargi F.T. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia października 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o nałożeniu kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [..] września 2011 r., nr [...] II. określa, że decyzje wymienione w punkcie I nie podlegają wykonaniu; III. zasądza od Głównego Inspektora Transportu Drogowego na rzecz F. T. kwotę 457 zł (czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Zaskarżoną decyzją nr [...] z dnia [...] października 2011 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego, po rozpoznaniu wniosku F. T. o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy decyzję tego organu z dnia [...] września 2011 r., nr [...], którą odmówiono stwierdzenia nieważności decyzji ego Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] stycznia 2011 roku, nr [...].
W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wskazano, że w wyniku kontroli drogowej pojazdu marki [...] o nr rej. [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] stycznia 2011 roku nałożył na F. T. karę pieniężną w kwocie 8.000 zł za naruszenie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 roku o transporcie progowym (Dz. U z 2007 r. nr 125 poz. 874 ze zm.). Podstawę faktyczną rozstrzygnięcia stanowiło wykonywanie przewozu drogowego bez wymaganej licencji z wyłączeniem taksówek.
Ponadto na podstawie tej samej kontroli drogowej decyzjami z dnia [...] stycznia 2011 roku nałożono: łącznie na T. K. T., B. T. oraz F. T. karę pieniężną w wysokości 4.400 zł (decyzja nr [...]), na B. T. karę pieniężną w kwocie 8.000 zł za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji z wyłączeniem taksówek (decyzja nr [...]) oraz na T. K. T. karę pieniężną w kwocie 8.000 zł za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji, z wyłączeniem taksówek (decyzja nr [...]).
Postanowieniem z dnia [...] marca 2011 roku, nr [...], organ drugiej instancji stwierdził uchybienie terminu do wniesienia odwołania od decyzji z dnia [...] stycznia 2011 roku, nr [...], nakładającej karę pieniężną na F. T.
F. T. w piśmie z dnia 25 maja 2011 r. wniósł o stwierdzenie nieważności decyzji Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] stycznia 2011 roku nr [...]. Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] września 2011 roku, nr [...], odmówił stwierdzenia nieważności powyższej decyzji.
We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy F. T. jako podstawę stwierdzenia nieważności decyzji ego Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] stycznia 2011 roku wskazywał przepisy art. 156 § 1 pkt 2 i pkt 7 k.p.a., zarzucając naruszenie art. 92 ust. 2 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym wskutek nałożenia z tytułu tego samego naruszenia, w wyniku jednej kontroli, kar w kwotach po 8.000 zł na wspólników spółki cywilnej.
Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Główny Inspektor Transportu Drogowego podniósł, że podstawową zasadą kodeksu postępowania administracyjnego jest określona w art. 16 § 1 k.p.a. zasada trwałości decyzji ostatecznej. Jedną z możliwości uchylenia decyzji jest przewidziana w przepisie art. 156 § 1 k.p.a. instytucja stwierdzenia nieważności decyzji dotkniętych kwalifikowanymi wadami prawnymi, enumeratywnie wskazanymi w treści tego przepisu. Przy tym uprawnienia organu w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji są węższe niż w postępowaniu odwoławczym. Postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej jest postępowaniem nadzwyczajnym, a jego przedmiotem jest ustalenie czy ostateczna decyzja administracyjna jest dotknięta którąkolwiek z wad wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a. oraz czy nie zachodzą negatywne przesłanki do stwierdzenia nieważności przewidziane w § 2 art. 156 k.p.a. Oznacza to, że w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji obowiązkiem organu jest rozpatrywanie sprawy wyłącznie w granicach określonych przez przepis art. 156 § 1 k.p.a., organ nadzoru działa w tym postępowaniu jako organ kasacyjny i nie może rozstrzygać żadnej innej kwestii merytorycznej.