Dnia 29 kwietnia 2020 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Teresa Rutkowska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Ewa Alberciak Sędzia WSA Krzysztof Szczygielski po rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 29 kwietnia 2020 roku sprawy ze skargi A.Z. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł. z dnia [...] roku nr [...] w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji nieostatecznej określającej wysokość opłaty paliwowej za poszczególne miesiące 2016 roku oddala skargę.
Postanowieniem z dnia [...] nr [...] Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Ł., na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 239, art. 239a i art. 239b § 1 pkt 1 i 2 oraz § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019r., poz. 900, ze zm.), po rozpatrzeniu zażalenia A. Z. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji nieostatecznej określającej wysokość opłaty paliwowej za poszczególne 2016 r., utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie.
Z akt sprawy wynika, że decyzją z dnia [...] nr [...] organ I instancji określił skarżącemu wysokość opłaty paliwowej za poszczególne miesiące 2016 r.
Postanowieniem z dnia [...] organ I instancji nadał rygor natychmiastowej wykonalności ww. decyzji. Podstawę postanowienia stanowił art. 239b § 3, art. 239a, art. 239b §1 pkt 1, pkt 2, pkt 4, § 2 o.p.
W zażaleniu skarżący zarzucił naruszenie przepisów:
1. art. 239b § 1 (nie wskazano konkretnego punktu) o.p. poprzez brak wykazania, że prowadzone postępowania egzekucyjne będą miały wpływ na wykonanie decyzji organu I instancji;
2. art. 239b § 1 pkt 2 o.p. przez niezasadne nadanie decyzji nieostatecznej rygoru natychmiastowej wykonalności, mimo braku wystarczającego zbadania sytuacji finansowej strony;
3. art. 239b 1 pkt 2 i § 2 ww. ustawy poprzez brak uwzględnienia, że w niniejszej sprawie nie zapadły ostateczne rozstrzygnięcia w przedmiocie zaległości podatkowej i jej wysokości;
4. art. 239b § 2 ww. ustawy poprzez brak uprawdopodobnienia, że strona nie wykona zobowiązania wynikającego z decyzji organu I instancji mimo braku podejmowania działań celem uniemożliwienia ewentualnej egzekucji;
5. art. 120, art. 121, w zw. z art. 187 o.p. ww. ustawy poprzez zaniechanie przeprowadzenia postępowania w pełnym zakresie celem dokładnej weryfikacji sytuacji finansowej strony.
Skarżący wniósł o uchylenie postanowienia i umorzenie postępowania, ewentualnie o uchylenie postanowienia i przekazanie spawy do ponownego rozpoznania. Strona podkreśliła, że organ w niewystarczający sposób przeprowadził postępowanie w sprawie ustalenia jej majątku, czym jego zdaniem naruszył art. 239b § 1 pkt 2 o.p. Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. powołał się wyłącznie na dane za lata 2015 - 2017. Dla dokładnego określenia majątku Spółki, w ocenie strony, niezbędne jest zbadanie jej wyników finansowych za wcześniejsze lata oraz za 2018 r. i 2019 r. Zdaniem strony tylko takie przeprowadzanie postępowania da realny obraz jej sytuacji finansowej. Organ powinien w pierwszej kolejności - celem zabezpieczenia zobowiązania podatkowego - zmierzać do ustanowienia hipoteki przymusowej lub zastawu skarbowego. Dopiero wtedy, gdy okaże się, że strona nie dysponuje majątkiem, który mógłby zostać obciążony tymi ograniczonymi prawami rzeczowymi, dopuszczalne jest nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności. Zdaniem strony organ uzasadniając postanowienie o nadaniu rygoru natychmiastowej wykonalności wskazał wyłącznie na ilość prowadzonych postępowań przeciwko stronie i posiadanych zaległościach podatkowych. W ocenie strony prowadzone postępowania i zaległości nie mogą świadczyć o tym, że nie spełni ona zobowiązań określonych decyzją. Skarżący nie zbywa majątku, ani nie podejmuje innych czynności, które mogłyby utrudnić lub udaremnić ewentualną egzekucję. Zdaniem strony organ wskazał jedynie na sprzedaż dwóch pojazdów o nieznacznej wartości. Zbycie takich ruchomości trudno uznać za działanie mające na celu uniemożliwienie przeprowadzenia egzekucji.