Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Herman, Sędzia WSA Małgorzata Jużków, Sędzia WSA Adam Nita (spr.), Protokolant Damian Szczurowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 marca 2017 r. przy udziale - sprawy ze skargi "A" Sp. z o.o. w R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania w zakresie podatku od towarów i usług 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] r. nr [...] 2. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w K. na rzecz strony skarżącej kwotę 697 zł (słownie: sześćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Zaskarżoną decyzją z [...] r. nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej w K. (zwany dalej również Organem podatkowym), po rozpatrzeniu odwołania "A" Spółka z o.o. w . (zwanego dalej Spółką lub Skarżącym), utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] r. nr [...] odmawiającą wznowienia postępowania w sprawie zakończonej decyzją ostateczną Dyrektora Izby Skarbowej w K. z [...] r. nr [...] w przedmiocie wymiaru podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do kwietnia 2010 r.
Decyzje zapadły w następującym stanie faktycznym i prawnym.
We wniosku z 13 stycznia 2016 r. Spółka, powołując się na art. 240 § 1 pkt 11, w zw. z art. 241 § 2 pkt 2, art. 244 § 1 w zw. z art. 168 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm. określana dalej jako O.p.) zwróciła się do Dyrektora Izby Skarbowej w K. o wznowienie postępowania zakończonego wspomnianą wcześniej decyzją ostateczną z [...] r. nr [...] .
W uzasadnieniu wniosku wskazano na wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 22 października 2015r. w sprawie C-277/14, opublikowany 14 grudnia 2015r. (Dz. Urz. UE C z 2015r. Nr 414). W przekonaniu Skarżącego, orzeczenie to, a zwłaszcza teza 52 uzasadnienia wyroku ma bezpośredni wpływ na wydaną decyzję. Jest tak z uwagi na - z dzisiejszego punktu widzenia - uprzednio wadliwie przyjętą przez organy podatkowe interpretację należytej staranności, która pozwalała wymagać od podatnika, aby "upewniał" się co do rzetelności kupieckiej swojego kontrahenta. Spółka wskazała również, że wspomniane orzeczenie TSUE istotnie doprecyzowuje wątpliwości interpretacyjne związane z zakresem i stopniem badania należytej staranności, jakiej można oczekiwać od podatnika podejmującego współpracę ze swoimi kontrahentami.
Po rozpatrzeniu otrzymanego wniosku, [...] r. Dyrektor Izby Skarbowej w K. wydał decyzję nr [...], mocą której odmówił wznowienia postępowania zakończonego własną decyzją ostateczną z [...] r., nr [...]. Stało się tak z uwagi na poddanie kontroli sądowej decyzji ostatecznej kończącej postępowanie podatkowe, które teraz miałoby zostać wznowione. W przekonaniu Organu zaskarżenie decyzji do sądu wykluczało wznowienie postępowania, ponieważ po wniesieniu skargi do sądu prowadzenie postępowania przez organ administracyjny jest dopuszczalne jedynie w granicach określonych w art. 54 § 3 ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Nie zgadzając się z tym rozstrzygnięciem, Skarżący wniósł od niego odwołanie zaskarżając wspomnianą decyzję w całości. Zarzucono jej naruszenie art. 240 § 1 pkt 11 Ordynacji podatkowej poprzez nieprawidłowe uznanie, że niedopuszczalne jest wznowienie postępowania w sprawie będącej przedmiotem kontroli sądowoadministracyjnej. W związku z tym, Spółka wniosła o uchylenie decyzji w całości i o orzeczenie w tym zakresie co do istoty sprawy poprzez wydanie postanowienia o wznowieniu postępowania zakończonego decyzją Dyrektora Izby Skarbowej w K. .
W uzasadnieniu odwołania podniesiono, że 22 października 2015r. został wydany wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-277/14. W przekonaniu Spółki może to być podstawą wznowienia postępowania podatkowego zakończonego decyzją ostateczną, ponieważ interpretacja przepisów zawarta w wyroku oddziałuje na wykładnię polskich przepisów znajdujących zastosowanie do Skarżącego oraz wymusza na organach podatkowych przeprowadzenie odpowiedniego postępowania dowodowego. Zdaniem Spółki, obowiązek ten wynika z klauzuli integracyjnej oraz konstytucjonalizacji zasady bezpośredniej skuteczności i pierwszeństwa stosowania prawa unijnego. Wyartykułowano również, że - wbrew twierdzeniom Dyrektora Izby Skarbowej - brak jest podstaw do tego, aby Naczelny Sąd Administracyjny traktował wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej tak, jak wyrok Trybunału Konstytucyjnego oraz zwrócono uwagę na różnice w oddziaływaniu na prawo polskie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego oraz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.