Obowiązek zapłaty opłaty paliwowej jest ściśle związany z obowiązkiem w podatku akcyzowym, który powstaje z mocy prawa. Podatnik sam składa deklaracje podatkową albo czyni to w jego zastępstwie organ podatkowy. Taka sytuacja wystąpiła w kontrolowanej sprawie. Organ podatkowy ostateczną decyzją określił spółce zobowiązanie w podatku akcyzowym za styczeń 2015 r. z tytułu nabycia oleju napędowego nieznanego pochodzenia, od którego nie został uiszczony podatek akcyzowy na wcześniejszym etapie obrotu. W ślad za tym organ I instancji wydał decyzję, w której określił wysokość należnej opłaty paliwowej od oferowanego do sprzedaży paliwa objętego decyzją podatkową, gdyż związanie organu ostateczną decyzją doręczoną stronie trwa przez cały okres jej pozostawania w obrocie prawnym. W tym miejscu wskazać należy, że tut. Sąd nieprawomocnym wyrokiem z 28 stycznia 2019 r. uchylił decyzję określającą zobowiązanie w podatku akcyzowym za styczeń 2015 r.
Ponieważ w postępowaniu w przedmiocie opłaty paliwowej organ nie dokonywał ponownie odrębnych ustaleń w zakresie stanu faktycznego, lecz odwołał się do tych ustaleń, które były podstawą określenia zobowiązania podatkowego skarżącego w podatku akcyzowym, to należy wskazać, że okoliczność ta ma znaczenie dla ostatecznego jej rozstrzygnięcia.
Sąd zarzuty dotyczące naruszenia przepisów prawa procesowego poprzez zaniechanie podjęcia wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów i brak uzasadnienia faktycznego decyzji uznał za zasadne. Jedno, odwołane oświadczenie skarżącego, nawet złożone na piśmie, wobec braku potwierdzenia innymi dowodami nie może stanowić podstawy faktycznej nałożenia opłaty paliwowej. Jeżeli w sprawie pozostały nierozstrzygnięte ale dające się usunąć wątpliwości, czy za spornymi fakturami szły dostawy oleju napędowego wydanie decyzji określającej opłatę było przedwczesne. Dowody zgromadzone w sprawie i wskazane w decyzji nie wykluczyły zasadności argumentów skarżącego. W sprawie występują wątpliwości, które można wyjaśnić przez dokonanie zestawienia zużytego paliwa z ilością przejechanych kilometrów, weryfikację numerów rejestracyjnych samochodów wskazanych jako te, którymi zostało ono przywiezione ([...], [...]), przesłuchanie T.W., zapoznanie się z aktami Prokuratury Okręgowej w G., określenia w nim statusu T.W., a w szczególności w kontekście wystawiania pustych faktur i możliwości legalizowania nimi zakupów od innych dostawców.
Wobec powyższego wyżej wskazane zarzuty procesowe w niniejszym postępowaniu uznać należy za zasadne. Nie zostało bowiem w sprawie wykazane, że skarżący nabył wyrób akcyzowy nieznanego pochodzenia, która to czynność podlega opodatkowaniu podatkiem akcyzowym i opłatą paliwową. Należy wskazać, że skarżący zarówno w zastrzeżeniach do kontroli, odwołaniu, jak i skardze polemizuje z ustaleniami dowodowymi dotyczącymi zakupu paliwa wskazanego na spornych fakturach. Organ zarzutów tych nie podważył ani nie wykluczył.
Nie było przeszkód aby organ oparł się na dowodach pozyskanych w innym postępowaniu niż postępowanie podatkowe. Zgodnie art. 180 § 1 op jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Mają one tą samą moc dowodową i podlegają swobodnej ocenie czy dana okoliczność została udowodniona.
W ocenie Sądu w niniejszej sprawie doszło do naruszenia wskazanych w skardze przepisów procesowych, jak również w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ odwoławczy nie wyjaśnił przekonująco swojego stanowiska czym naruszył art. 210 § 1 pkt 6 i § 4 op a uchybienia te miały istotny wpływ na wydane rozstrzygniecie.
W tej sytuacji rozpatrywanie zarzutów naruszenia prawa materialnego Sąd nie rozpatrzył, gdyż uznał to za przedwczesne.
Biorąc powyższe pod uwagę Sąd na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ppsa uchylił zaskarżoną decyzję. O kosztach postepowania orzekł na mocy art. 200 i 205 § 2 tej ustawy.