Sąd podziela prezentowane w orzecznictwie stanowisko, że pobyt osoby ubiegającej się o zameldowanie w lokalu musi mieć charakter pobytu legalnego, gdyż tylko taki pobyt uprawnia do zameldowania. Nie można czerpać uprawnień z zachowań sprzecznych z prawem (np. wyrok NSA z dnia 25 września 2008 r., sygn. akt II OSK 1069/07). Tym niemniej rolą organów orzekających w sprawie zameldowania nie jest przysądzenie czy zajęcie lokalu miało charakter bezprawny. Kwestie te mogą być rozstrzygane jedynie przez sąd powszechny. Ocena, że przebywanie w lokalu ma charakter zamieszkiwania, lecz nie można go kwalifikować jako pobyt stały, wobec oczywistej bezprawności zachowania wnoszącego o zameldowanie, mogą mieć wyłącznie charakter wyjątkowy. Taka ocena może być formułowana samodzielnie przez organ administracji jedynie w przypadkach oczywistych ( zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 grudnia 2017 r. sygn. akt IV SA/Wa 2089/17).
Jak wynika z akt sprawy S. B. zamieszkał w przedmiotowym lokalu w listopadzie 2016 r. wraz ze swoim bratem K. B. (współwłaścicielem lokalu), by nim się opiekować do jego śmierci. Wobec powyższego kwestia bezprawnego zajęcia lokalu przez S. B. nie mogła być uznana przez organy za oczywistą.
W ocenie Sądu zebrany materiał dowodowy został oceniony przez organ odwoławczy w sposób logiczny i spójny. Prawidłowo przeprowadzone postępowanie dowodowe doprowadziło organy do zasadnego wniosku, że należy dokonać zameldowania S. B. na pobyt stały w przedmiotowym lokalu. Organ odwoławczy zajął także stanowisko we wszelkich aspektach niniejszej sprawy, odnosząc się do stanowiska i twierdzeń skarżącej.
Sąd wobec powyższego nie podziela zarzutów skargi o naruszeniu przez organy przepisów postępowania, które mogły mieć wpływ na wynik sprawy. Organy prawidłowo też zastosowały przepisy ustawy o ewidencji ludności.
Mając na uwadze powyższe Sąd, na podstawie art. 151 p.p.s.a., skargę oddalił.