1. Zarząd określonej jednostki organizacyjnej polega na realizacji uprawnień użytkowania poszczególnych składników przekazanego mienia wynikających z prawa własności Skarbu Państwa.
Zarządzający nieruchomością nie wykonuje więc uprawnień właścicielskich Skarbu Państwa, lecz działa jedynie w granicach zakreślonych ustanowionym zarządem, a w związku z tym umowa dzierżawy z nim zawarta nie jest umową zawartą z właścicielem nieruchomości, o której mowa w art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./.
2. W sytuacji faktycznej przewidzianej w art. 2 pkt 2 wyżej cytowanej ustawy decyzja ustalająca zobowiązanie w podatku od nieruchomości może być skierowana zarówno do posiadacza zależnego, jak i podmiotu zarządzającego nieruchomością.
Wybór podatnika pozostawiony jest organowi podatkowemu, gdyż wykładnia art. 2 tej ustawy nie daje podstawy do przyjęcia, że ustanawia on kolejność podmiotów zobowiązanych do uiszczenia podatku od nieruchomości.
oddala skargę w przedmiocie podatku od nieruchomości.
Wójt Gminy S. decyzją z 17 listopada 1992 r. wydaną na podstawie art. 5 ust. 3 ustawy o zobowiązaniach podatkowych oraz art. 2 pkt 2 i art. 6 ust. 8 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ wymierzył Urzędowi Wojewódzkiemu w W. podatek od nieruchomości za 1992 r., w kwocie 150.470.000 zł, a ponadto ustalił należne odsetki za zwłokę, w wysokości 44.561.000 zł. W motywach tego rozstrzygnięcia podano m.in., że Urząd Wojewódzki jest zarządcą zabudowanej nieruchomości o powierzchni 93.700 m2, stanowiącej własność Skarbu Państwa i znajdującej się w B.L., gmina S., a wykorzystywanej jako ośrodek wypoczynkowy. Urząd Wojewódzki 15 kwietnia 1991 r. wydzierżawił powyższą nieruchomość H. J. i pobiera z tego tytułu stosowny czynsz. Dzierżawca na terenie wydzierżawionej nieruchomości prowadzi na własny rachunek ogólnodostępny ośrodek wypoczynkowy. W tym stanie rzeczy, skoro raty podatku od wydzierżawionej wyżej nieruchomości za 1992 r. nie zostały uiszczone, to - stosując stawki podatku od budynków i gruntów, określone uchwałą Rady Gminy w S. z 20 grudnia 1991 r. /26.000 zł od 1 m2 powierzchni użytkowej budynków i 860 zł od 1 m2 powierzchni gruntów/ - należało, zdaniem organu I instancji, orzec, jak w osnowie decyzji.
W odwołaniu od tej decyzji Wojewoda W. zarzucił naruszenie art. 2 pkt 2 powołanej ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, a ponadto również obrazę art. 7, art. 10 par. 1 i art. 107 par. 3 Kpa i wnosił o jej uchylenie bądź też o umorzenie prowadzonego postępowania. Zdaniem odwołującego się, obowiązek podatkowy w podatku od wymienionej wyżej nieruchomości obciążać powinien dzierżawcę, a nie jej właściciela. Dzierżawca jest bowiem posiadaczem zależnym i on też, zgodnie z art. 2 pkt 2 ustawy, uiszczać powinien podatek. Jeśli więc decyzja została skierowana do właściciela, a nie do dzierżawcy nieruchomości, to powinna ulec uchyleniu. Organ I instancji dopuścił się również, zdaniem odwołującego się, obrazy przepisów proceduralnych. I tak, nie ustosunkował się do wszystkich wyjaśnień Wojewody, a ponadto nie zakończył postępowania w przedmiocie wymiaru podatku od nieruchomości, wszczętego na skutek złożenia deklaracji podatkowej przez dzierżawcę. Nie zapoznano też odwołującego się z aktami sprawy, a ponadto nie wezwano dzierżawcy do udziału w postępowaniu.
Kolegium Odwoławcze przy Sejmiku Samorządowym Województwa O., decyzją z 27 stycznia 1993 r., wydaną na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa utrzymało w mocy wymienioną wyżej decyzję organu I instancji. Uzasadniając swoje stanowisko, organ odwoławczy podał m.in. co następuje: Wbrew twierdzeniom Wojewody, obowiązek podatkowy nie ciąży na dzierżawcy, gdyż zawarł on umowę dzierżawy nie z właścicielem nieruchomości /Skarbem Państwa/, jak tego wymaga art. 2 pkt 2 ustawy z 1991 r., lecz z jej zarządcą. Zarządca nie jest uprawniony do reprezentowania Skarbu Państwa w tego rodzaju umowach. W tym konkretnym przypadku w imieniu Skarbu Państwa mógłby występować właściwy miejscowo kierownik Urzędu Rejonowego w M., co wynika z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o terenowych organach rządowej administracji ogólnej /Dz.U. nr 21 poz. 123 ze zm./, art. 5 pkt 21 ustawy z dnia 17 maja 1990 r. o podziale zadań i kompetencji określonych w ustawach szczególnych (...) /Dz.U. nr 34 poz. 198 ze zm./ oraz art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. nr 30 poz. 127 ze zm./. W tej sytuacji obciążenie podatkiem od nieruchomości zarządcy było prawidłowe i zgodne z art. 2 pkt 2 cytowanej ustawy z 1991 r. Wprawdzie Strony zawartej umowy dzierżawy z 15 kwietnia 1991 r. ustaliły, że zobowiązania podatkowe będzie uiszczał dzierżawca, lecz nie zwalnia to podatnika /zarządcy/ od wynikającego z ustawy zobowiązania w podatku od nieruchomości. Organ odwoławczy powołał się w tej kwestii również na stanowisko Ministra Finansów, wyrażone w pisemnej informacji z 1991 r., dotyczącej wdrażania przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Organ odwoławczy ponadto nie uznał za uzasadnione zarzuty dotyczące naruszenia przepisów proceduralnych.