Decyzja w przedmiocie wymiaru podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 1994, wydana w oparciu o przepis art. 45 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./, jest decyzją deklaratoryjną.
Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Jerzego S. na decyzję Izby Skarbowej w O. z dnia 12 lutego 1999 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych - oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją Izba Skarbowa w O. utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w B. z dnia 2 listopada 1998 r. w sprawie określenia J. S.: zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1994 r. w kwocie 1.639,40 zł, zaległość w tymże podatku w kwocie 215,60 zł oraz odsetek za zwłokę od tej zaległości w kwocie 396,50 zł.
Izba Skarbowa podzieliła ustalenia faktyczne oraz argumentację prawną organu I instancji co do tego, że podatnik /prowadząc działalność gospodarczą w zakresie handlu art. spożywczymi, monopolowymi i przemysłowymi/ wbrew postanowieniom art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zaliczał w koszty uzyskania przychodu wartość kaucji za opakowania /skrzynki/ pobierane i zwracane.
Zasadnie zatem organ podatkowy skorygował zakup towarów handlowych o zaniżone i zawyżone opakowania, które nie miały wpływu na wielkość uzyskanego przychodu.
Izba Skarbowa stwierdziła, że skarżący nieprawidłowo ewidencjonował obrót opakowaniami. W jego działalności, w zakresie handlu, koszty uzyskania przychodu stanowiły zakupy artykułów przeznaczonych do dalszej sprzedaży.
Skarżący otrzymywał faktury z których wynikało, że wartość opakowań nie była wliczona w cenę sprzedaży oraz opakowania nie były fakturowane.
Toteż księgowanie wartości kaucji za opakowania pobrane i zwracane, w koszty zakupu towarów handlowych było błędem podatnika, bowiem ze względu na zwrotny charakter wydatku na wpłacenie kaucji nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu.
Izba Skarbowa podkreśliła, że kaucja nie jest świadczeniem rzutującym na wysokość przychodów, czy kosztów. Gdyby jednak kaucję uznać za koszt uzyskania przychodu to jej zwrot byłby przychodem podlegającym opodatkowaniu. Niesporną jest zaś okoliczność, że podatnik w ciągu roku podatkowego nie wykazywał przychodu ze sprzedaży opakowań zwrotnych.
Izba Skarbowa nie podzieliła również zarzutu odwołania w przedmiocie przedawnienia orzekania o wymiarze podatku. Organ odwoławczy w tej kwestii wyjaśnił, że decyzja z art. 45 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma charakter deklaratoryjny, albowiem dotyczy zobowiązania podatkowego powstałego z mocy prawa, co do którego nie upłynął jeszcze 5-letni termin przedawnienia.
W skardze skierowanej do Naczelnego Sądu Administracyjnego Jerzy S. postawił zaskarżonej decyzji zarzuty naruszenia prawa materialnego, a w szczególności:
1. art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w powiązaniu z par. 2 pkt 1 i 1b rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów;
2. art. 68 par. 1 i 2 w zw. z art. 21 Ordynacji podatkowej.
Skarżący w oparciu o te zarzuty wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji.
Podatnik w uzasadnieniu skargi opisał technikę dokonywania zakupów napojów od ich dostawców oraz technikę sprzedaży podkreślając, iż w kwestii spornych opakowań należy odróżnić opakowanie złączone z towarem /np. butelki/ oraz opakowania zwrotne /puste butelki/ czy opakowania związane z transportem napojów /np. skrzynki/.