Wyłączenie od załatwienia sprawy /art. 130 par. 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ dotyczy przypadku, w którym pracownik urzędu skarbowego biorący udział w wydaniu decyzji w I instancji bierze następnie udział w wydaniu decyzji także w II instancji, nie ma natomiast zastosowania do spraw rozpatrywanych na skutek uchylenia decyzji przez organ odwoławczy i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ skargę Mirosława N. na decyzję Izby Skarbowej w (...) z dnia 2 grudnia 1998 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1994 r.
Zaskarżoną decyzją z dnia 2 grudnia 1998 r. nr PD-824-1-04-23/98 Izba Skarbowa w (...), na podstawie art. 233 par. 1 pkt 2 lit. "a" ordynacji podatkowej oraz art. 3 ust. 1, art. 9, art. 10 ust. 1 pkt 3, art. 14 ust. 1, art. 24 ust. 2, art. 26 ust. 1 pkt 2, art. 27 ust. 1 i art. 45 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./, uchyliła decyzję Urzędu Skarbowego w M. z dnia 5 sierpnia 1998 r. nr DF-823/283/98, ustalającą Mirosławowi N. podatek dochodowy od osób fizycznych za 1994 r. w wysokości 57.613,40 zł, i ustaliła ten podatek w wysokości 57.203,76 zł. W uzasadnieniu Izba Skarbowa stwierdziła, iż zgodnie z art. 45 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ podatek dochodowy wynikający z zeznania jest podatkiem należnym za dany rok, chyba że urząd skarbowy wyda decyzję, w której ustali inną wysokość podatku. Podstawą wydania decyzji ustalającej zobowiązanie podatkowe za 1994 r. jest przepis art. 21 par. 1 pkt 2 ordynacji podatkowej, zgodnie z którym zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem doręczenia decyzji organu podatkowego ustalającej wysokość tego zobowiązania. Urząd Skarbowy w M. przeprowadził postępowanie wyjaśniające z udziałem podatnika, zgodnie z zaleceniami Izby Skarbowej zawartymi w decyzji z dnia 7 lipca 1998 r. Przy ustalaniu podstaw opodatkowania za 1994 r. uwzględniono wyjaśnienia Mirosława N., dotyczące zwrotu podatku MWST /niemiecki podatek od towarów i usług/, jak również faktur wystawionych dla Spółdzielni Mleczarskiej w R., dla "C.E." w M. oraz dla "I.T." w C. Ustalając podstawy opodatkowania w drodze szacunku, Urząd Skarbowy oszacował koszty uzyskania przychodów zgodnie z oświadczeniem Mirosława N., w wysokości 80 procent przychodu, dzięki czemu uwzględniono zarzuty podniesione przez podatnika w odwołaniu. Nie uwzględniono natomiast wyjaśnień odwołującego się, dotyczących zakupu części samochodowych na rachunki wystawione przez nieistniejące firmy. W toku postępowania Mirosław N. wyjaśnił, że zakupu części samochodowych na kwestionowane rachunki dokonywał na giełdzie samochodowej w S., natomiast faktury otrzymywał bezpośrednio przy zakupie po uiszczeniu zapłaty. Giełda samochodowa w S. odbywa się tylko w niedziele. Z dat wystawienia rachunków, jak również dat zapłaty za części, wynika, że transakcje dokonywane były w inne dni tygodnia niż niedziela. Z tłumaczenia faktury nr 94 z dnia 29 września 1994 r., wystawionej przez H.D., dokonanego przez tłumacza przysięgłego, wynika, że zapłaty dokonano w dniu wystawienia faktury, to jest w czwartek 29 września 1994 r. Również na pozostałych 6 kwestionowanych fakturach data zapłaty pokrywa się z datą wystawienia faktury, a żadna z nich nie odpowiada niedzieli. Nie można więc uznać wyjaśnień podatnika, że odbiór i zapłata za zakupione części następowały na giełdzie samochodowej w S. Z tłumaczenia faktury nr 1324 z dnia 24 czerwca 1994 r., wystawionej przez E.M. /A.O., wynika, że oprócz zakupu części samochodowych dokonano naprawy samochodu MAN /70 godz. x 70 DM = 4.900,00 DM/. Zdaniem Izby Skarbowej, naprawa samochodu nie mogła być przeprowadzona na giełdzie samochodowej w S. Z analizy materiału zebranego w toku postępowania podatkowego wynika, że samochód ten w dniach 14 czerwca - 16 czerwca 1994 r. wykonywał usługę dla "E" S.A. w T., pokonując trasę Toruń - Werona, natomiast w dniach 16 czerwca - 21 czerwca 1994 r. - trasę Vittuone - Elbląg - Olsztyn /usługa dla "R.R." w W./ W dniach 24 czerwca - 28 czerwca 1994 r. samochód ten wykonywał trasę do Włoch /Grantorto/. Z zestawienia usług wykonywanych pojazdem nie wynika, że przez co najmniej 3 doby samochód ten nie był użytkowany, w związku z czym brak jest podstaw do uznania kosztów remontu samochodu przeprowadzonego w czasie 70 roboczogodzin. Odnośnie do podniesionego przez odwołującego się zarzutu naruszenia art. 130 par. 1 pkt 5 ordynacji podatkowej przez udział w wydaniu decyzji tego samego pracownika, który brał udział w wydaniu decyzji uchylonej przez Izbę Skarbową, stwierdzono, że jest on bezzasadny. Zgodnie z tym przepisem pracownik urzędu skarbowego, urzędu gminy /miasta/, izby skarbowej, Ministerstwa Finansów podlega wyłączeniu od załatwiania spraw dotyczących zobowiązań podatkowych oraz innych spraw normowanych przepisami prawa podatkowego, w których brał udział w wydaniu zaskarżonej decyzji. Oznacza to, że pracownik, który opracowywał decyzję w I instancji, podlega wyłączeniu od załatwienia danej sprawy w postępowaniu odwoławczym. Przepis ten nie ma odniesienia do spraw rozpatrywanych na skutek uchylenia decyzji przez organ odwoławczy i przekazanych do ponownego rozpoznania. Również zarzut naruszenia zasad postępowania ustanowionych w art. 201 par. 1 pkt 2 ordynacji podatkowej przez rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji z pominięciem rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego, będącego podstawą wcześniejszego zawieszenia z urzędu postępowania podatkowego, nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ powodem zawieszenia postępowania podatkowego przez Urząd Skarbowy w M. było prowadzone przez Prokuraturę Rejonową w M. dochodzenie w sprawie posługiwania się przez Mirosława N., właściciela firmy "I.-T.", podrobionymi fakturami. Prokuratura Rejonowa w M. postanowieniem z dnia 18 września 1997 r. (...) umorzyła dochodzenie w sprawie z powodu braku cech przestępstwa. Izba Skarbowa w (...) uwzględniła wyjaśnienia odwołującego się, dotyczące oszacowanego przez Urząd Skarbowy przychodu z tytułu świadczonej w dniu 21 czerwca 1994 r. usługi transportowej do Włoch. Z zestawienia usług transportowych świadczonych samochodem MAN wynika, że towar przewożony samochodem w dniu 21 czerwca 1994 r. został poddany odprawie celnej w Posterunku Celnym w E. W dniu 24 czerwca 1994 r. samochód ten został załadowany towarem dla "E." w T. i wykonywał trasę do Włoch, z której powrócił 5 lipca 1994 r. Nie było więc możliwe wykonanie usługi transportowej do Włoch i z powrotem w dniach między 21 a 24 czerwca 1994 r. Ostatecznie wyliczony przez Izbę Skarbową dochód w 1994 r. po odliczeniach stanowiła kwota 1.346,528,11 zł, a podatek dochodowy wyniósł 57.203,76 zł.