Organ administracyjny jako organ wydający w I instancji decyzję wymiarową nie jest uprawniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym. Nie jest zatem zasadny zarzut skargi dotyczący ustalenia stanu faktycznego sprawy, a więc w istocie zbadania prawidłowości decyzji wymiarowych. Takie uprawnienie należy do kompetencji organu nadrzędnego nad organem, który wydał decyzję w I instancji, w toku postępowania odwoławczego - odrębnego od egzekucyjnego. Organ egzekucyjny bada natomiast z urzędu jedynie dopuszczalność egzekucji administracyjnej, a więc pod względem formalnym wniosek o wszczęcie egzekucji.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Zdzisława S. na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł w Warszawie (...) w przedmiocie odmowy zawieszenia postępowania egzekucyjnego - oddala skargę.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 25 maja 2000 r. (...) Prezes Głównego Urzędu Ceł utrzymał w mocy postanowienie Dyrektora Urzędu Celnego w W. z dnia 20 kwietnia 2000 r. odmawiające Zdzisławie Sz., prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą "K." Pracownia Odzieży Roboczej, zawieszenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego nr 100/2000 z dnia 29 marca 2000 r. W motywach rozstrzygnięcia podano, że przesłanki zawieszenia postępowania zostały określone w art. 50 par. 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Żadna z nich nie występuje w sprawie niniejszej. Nie nastąpiło wstrzymanie wykonania bądź odroczenie terminu wykonania wpłaty należności. Prowadzona egzekucja zgodna jest więc z treścią obowiązku wynikającego z ostatecznej decyzji wymiarowej. Organ II instancji wyjaśnił skarżącej, że w postępowaniu egzekucyjnym nie bada się prawidłowości decyzji wymiarowych wydanych w postępowaniu celnym, a jedynie egzekwuje się obowiązki z nich wynikające.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Zdzisława Sz. wnosi o uchylenie zaskarżonego postanowienia Prezesa Głównego Urzędu Ceł z dnia 25 maja 2000 r. jak i postanowienia organu I instancji, jako niezgodnych z prawem. Skarżąca twierdzi, że zaskarżone postanowienie nie odzwierciedla faktów podanych w uzasadnieniu. Zarzuca wybiórcze stosowanie prawa przez organy celne oraz naruszenie art. 7 i art. 77 par. 1 Kpa, nakładających obowiązek wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego. Organ administracji jest obowiązany przeprowadzić postępowanie służące ustaleniu stanu faktycznego sprawy, zapoznać się z faktami zawartymi w posiadanej dokumentacji. W odpowiedzi na skarga Prezes Głównego Urzędu Ceł wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko zajęte w zaskarżonym postanowieniu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Należy przede wszystkim zwrócić uwagę na okoliczność, że organ administracyjny nie jest uprawniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym. Stwierdzenie to oparte jest na treści art. 29 par. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./. Nie jest zatem zasadny zarzut skargi dotyczący ustalenia stanu faktycznego sprawy, a wiec w istocie zbadania prawidłowości decyzji wymiarowych. Takie uprawnienie należy do kompetencji organu nadrzędnego nad urzędem celnym, który wydał decyzje w I instancji, w toku postępowania odwoławczego odrębnego od egzekucyjnego. Organ egzekucyjny natomiast bada z urzędu jedynie dopuszczalność egzekucji administracyjnej, a wiec pod względem formalnym wniosek o wszczęcie egzekucji.
Skarżąca wystąpiła z wnioskiem o zawieszenie postępowania egzekucyjnego. Stwierdzić trzeba, że organ egzekucyjny ma ograniczoną swobodę w tym zakresie. Stanowi o tym przepis art. 56 cytowanej ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, który wymienia przyczyny zawieszenia tego postępowania. Ich katalog ma charakter enumeratywny, a więc te i tylko te wymienione w art. 56 przesłanki powoduje zawieszenie postępowania. Zostały one zacytowane w całości w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia Prezesa Głównego Urzędu Ceł. Z akt sprawy, a w szczególności z pism skarżącej składanych w toku postępowania administracyjnego w sprawie niniejszej jak i w postępowaniu sądowym, nie wynika, aby przesłanki zawieszenia postępowania wystąpiły.
Brak jest zatem uzasadnienia do stwierdzenia, że zaskarżone postanowienie odmawiające zawieszenia postępowania egzekucyjnego narusza prawo i to w stopniu dającym podstawę do jego wzruszenia w świetle przepisów art. 22 ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.
Mając to ustalenie na uwadze należało oddalić skargę w oparciu o przepis art. 27 ust. 1 wymienionej ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.