Ustawodawca zezwala wprawdzie w art. 63 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej /Dz.U. nr 59 poz. 344/ na lokowanie funduszu ubezpieczeniowego w wekslach, lecz kontekst tego przepisu nie pozostawia wątpliwości co do tego, że chodzi wyłącznie o weksle wystawione przez Skarb Państwa.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Spółki Akcyjnej w Ł. na decyzję Ministra Finansów z dnia 9 października 1992 r. w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności ubezpieczeniowej.
Decyzją nr BS/3207/1626/92 z dnia 9 października 1992 r. Minister Finansów cofnął Spółce Akcyjnej w Ł. zezwolenie na prowadzenie działalności ubezpieczeniowej z powodu prowadzenia jej z naruszeniem przepisów prawa. Jako podstawę prawną powołał art. 35 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej /Dz.U. nr 59 poz. 344/ oraz art. 104 par. 1 Kpa. Zdaniem Ministra, Spółka naruszyła art. 45 ust. 1 wspomnianej wyżej ustawy, nie mając środków własnych w wysokości marginesu wypłacalności, rozdział szósty tej ustawy, a zwłaszcza jej art. 63 ust. 1, lokując fundusz ubezpieczeniowy w pożyczkach /36,1 procent/ oraz we wspólnych przedsięwzięciach /17,1 procent/, art. 10 ustawy, prowadząc działalność gospodarczą nie związaną z działalnością ubezpieczeniową, a mianowicie lokując część funduszu ubezpieczeniowego w bezpośredniej działalności gospodarczej z udziałem innych podmiotów, a także udzielając innym osobom pożyczek oraz zawierając umowy o charakterze zbliżonym do umowy poręczenia, art. 61 ust. 2 ustawy, nie zawiadamiając Ministra Finansów o nabyciu udziałów bądź akcji podmiotu gospodarczego przekraczających 10 procent wartości nominalnego kapitału zakładowego, co wystąpiło w odniesieniu do 13 podmiotów wymienionych w decyzji, oraz art. 2 powyższej ustawy, prowadząc bez zezwolenia działalność reasekuracyjną czynną przez zawarcie 7 umów reasekuracyjnych z Zakładem Ubezpieczeń i Reasekuracji "P." - Spółki akcyjnej z siedzibą w Ł. Minister Finansów zwrócił ponadto uwagę, że w 47 umowach suma ubezpieczenia przekraczała 600 mld zł, z czego w pięciu nawet 2,5 bln zł. Trzy umowy, będące przedmiotem reasekuracji czynnej, dotyczyły sum przekraczających 3 bln zł. Minister Finansów podkreślił, że konieczność wywiązania się w pełni z którejkolwiek z tych umów musiałaby spowodować niewypłacalność Spółki.
(...) Spółka wniosła skargę na decyzję Ministra Finansów, zarzucając jej naruszenie prawa materialnego, a w szczególności art. 2, 10, 35 i 63 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej /Dz.U. nr 59 poz. 344/ oraz art. 876 i nast. kodeksu cywilnego. Zarzuciła, że działalność ubezpieczeniowa pośrednia i bezpośrednia nie wymaga odrębnych decyzji, ubezpieczyciel nie zajmował się bezpośrednio inną działalnością gospodarczą poza ubezpieczeniową i z nią związaną, a Minister Finansów błędnie ocenił lokaty, co wyrażało się w nieprawidłowej ocenie instytucji weksla i "lokat kapitałowych w efekty". W skardze podniesiono także zarzuty naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, a mianowicie art. 6, 7, 8, 9, 10, 11, 14, 24 par. 3 w związku z art. 28 i 79 Kpa, oceniając je jako rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa. Autorzy skargi zaakcentowali, że postępowanie administracyjne trwało zaledwie 17 dni, a Minister Finansów nie rozpatrzył zastrzeżeń Spółki do protokołu kontroli. (...) W skardze podkreślono, że zaskarżoną decyzję wydano w piątek 9 października 1992 r., chociaż Ministerstwo Finansów zostało powiadomione o wyznaczeniu na poniedziałek 12 października 1992 . Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy, mającego na celu przeprowadzenie zmian w Radzie Nadzorczej i wdrożenie programu naprawczego przez emisję nowych akcji. Skarżąca wyciągnęła z tego wniosek, że celem decyzji było wyeliminowanie Spółki jako konkurenta z rynku ubezpieczeń. W przeciwnym razie Minister Finansów cofnąłby zezwolenie na prowadzenie jednej lub kilku grup ubezpieczeń, a nie sięgałby po wariant najbardziej restrykcyjny.