Zawarte w art. 35 ust. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ upoważnienie Ministra Finansów do określenia przypadków, w których podatnikami akcyzy są podmioty inne niż producent lub importer wyrobów akcyzowych, nie oznacza prawa Ministra do określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem akcyzowym innych niż wskazane w art. 2 tej ustawy.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Józefa K. na decyzję Izby Skarbowej w (...) z dnia 30 czerwca 1999 r. w przedmiocie podatku akcyzowego za okres od stycznia do czerwca 1994 r., za sierpień, październik i listopad 1994 r., sierpień 1995 r. i za kwiecień 1996 r. i na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 i 3 oraz art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uchylił zaskarżoną decyzję, a także zasądził od Izby Skarbowej na rzecz skarżącego trzysta osiemdziesiąt osiem złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Decyzją z dnia 30 czerwca 1999 r. Izba Skarbowa w W. utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego W.-B. z dnia 17 grudnia 1998 r., określającą Józefowi K. podatek akcyzowy za okres od stycznia do czerwca 1994 r., a także za sierpień, październik i listopad 1994 r., za sierpień 1995 r. oraz za kwiecień 1996 r., w łącznej kwocie 23.553,00 zł, zaległości podatkowe w wysokości 19.399,00 zł oraz odsetki w kwocie 44.174,80 zł.
Organy obu instancji wyraziły pogląd, że Józef K. powinien naliczać i odprowadzać podatek akcyzowy od usługi wyprawiania skór futrzanych zwierząt szlachetnych.
Pogląd taki organy podatkowe wyprowadziły z treści art. 34 ust. 1, art. 2 ust. 1 oraz art. 35 ust. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, zwanej dalej "ustawą VAT". Józef K. nie odprowadzał wspomnianego podatku, gdyż uważał, że obowiązek podatkowy powstaje wyłącznie w wypadku wyprawiania skór, będących jego własnością. Zdaniem podatnika, wyprawa skór, nie będących jego własnością, nie polega na wykonaniu wyrobu akcyzowego, lecz jest jedynie współdziałaniem w procesie produkcji, które nie wpływa na zmianę postaci wyrobu.
Izba Skarbowa zwróciła jednak uwagę, że w efekcie czynności, podejmowanych przez Józefa K., powstawały wyroby gotowe, w postaci wyprawionych skór futrzanych zwierząt szlachetnych /symbol SWW 2215-2/. Wyroby te zostały wymienione w pozycji 12 załącznika nr 6 do ustawy VAT jako wyroby akcyzowe. Co więcej Minister Finansów w par. 6 pkt 1 rozporządzenia z dnia 12 maja 1993 r. /Dz.U. nr 39 poz. 174 ze zm./ oraz z dnia 25 stycznia 1994 r. w sprawie podatku akcyzowego /Dz.U. nr 1.2 poz. 44 ze zm./, a także w odpowiednich paragrafach późniejszych rozporządzeń, obowiązujących w 1995 r. i 1996 r. przesądził, że podatnikiem podatku akcyzowego jest także zleceniobiorca któremu inny podmiot zlecił wykonanie wyrobu akcyzowego.
Bez znaczenia jest zatem, komu przysługuje prawo własności wyrobu akcyzowego.
Jeśli chodzi o wysokość podatku, to Izba Skarbowa zaaprobowała wyliczenia Urzędu Skarbowego, podkreślając, że Urząd ten zebrał materiał dowodowy praktycznie z całej Polski i oparł się na przeciętnych cenach, stosowanych na danym rynku, najbardziej korzystnych dla podatnika. W ramach W. przyjęto również ceny zgłoszone przez stronę w postępowaniu dowodowym. Izba Skarbowa zauważyła, że organ pierwszej instancji zastosował dwudziestoprocentową stawkę podatku, zgodnie z art. 37 ust. 2 ustawy VAT. Izba przyznała, że średnie ceny zostały ustalone w skali roku, a nie "z dnia wykonania świadczenia", jak tego wymagały przepisy rozporządzeń, ale po pierwsze, konieczne były pewne uproszczenia, a po drugie Urząd Skarbowy zastosował ceny najbardziej korzystne dla podatnika.