Jeżeli w orzecznictwie lub w doktrynie wskazuje się na możliwość rozbieżnej interpretacji konkretnej normy, a więc na dopuszczenie możliwości podjęcia na jej tle rozstrzygnięć o różnej treści, a dla każdego z takich rozstrzygnięć można znaleźć oparte na prawidłowej wykładni argumenty, oznacza to w oczywisty sposób, iż żadnego z takich rozstrzygnięć nie można by kwalifikować jako "rażącego naruszenia prawa".
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga dotyczyła decyzji odmawiającej stwierdzenia nieważności wyniku kontroli, któremu zarzuciła rażące naruszenie prawa /art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa/.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zarówno Naczelnego Sądu Administracyjnego jak i Sądu Najwyższego rażące naruszenie prawa ma miejsce w przypadku naruszenia przepisu prawnego, którego treść bez żadnych wątpliwości interpretacyjnych może być ustalona w bezpośrednim rozumieniu /poz. wyroki NSA z dnia 4 grudnia 1986 r., IV SA 710/86, 29 czerwca 1987 r. II SA 2145/86, wyrok SN z dnia 20 czerwca 95 r. III ARN 22/95/.
Podkreślić w tym miejscu należy jeszcze jedną okoliczność - Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 22 października 1987 r. III CRN 314/87 wyraził pogląd, który Naczelny Sąd Administracyjny w składzie rozpoznającym sprawę w pełni podziela, iż nie może zachodzić rażące naruszenie prawa wówczas, gdy dokonany wybór znaczenia normy prawnej będącej podstawą rozstrzygnięcia wskazuje na możliwość przyjęcia rozwiązania alternatywnego. Oznacza to także, iż jeżeli w orzecznictwie lub w doktrynie wskazuje się na możliwość rozbieżnej interpretacji konkretnej normy, a więc dopuszczenie możliwości podjęcia na jej tle rozstrzygnięć o różnej treści, a dla każdego z takich rozstrzygnięć można znaleźć oparte na prawidłowej wykładni argumenty, oznacza to w oczywisty sposób, iż żadnego z takich rozstrzygnięć nie można by kwalifikować jako "rażącego naruszenia prawa".
Zakwestionowane skargą, decyzje organów podatkowych dotyczyły interpretacji przepisu art. 7 ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./.
Minister Finansów stanął na stanowisku, że przepis art. 7 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uprawniał podatnika do odliczenia 1/3 straty z lat ubiegłych przypadającej do odliczenia w danym roku podatkowym dopiero z upływem roku podatkowego.
Strona skarżąca natomiast twierdziła, że 1/3 straty można potrącić w całości już z pierwszego dochodu osiągniętego od początku roku.
Orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego nie jest w tym zakresie jednolite.
Pierwsze rozwiązanie /stanowisko Ministra Finansów/ jest zgodne z wyrokiem NSA z dnia 28 lipca 1995 r. SA/Wr 773/95. W orzecznictwie tym Sąd stwierdził, że ze sformułowania art. 7 ust. 4 cyt. ustawy, że stratę pokrywa się: "(...) z dochodu uzyskanego (...) w latach podatkowych" można wywieść zasadę, iż odliczenie powinno nastąpić od dochodu za 12 miesięcy, po zakończeniu roku podatkowego. Zdaniem tegoż Sądu brzmienie powołanego przepisu nie uprawniało natomiast do pokrywania całej części straty przypadającej na dany rok z dochodu za określony miesiąc lub kilka miesięcy tego roku.