oddala skargę w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji dotyczących określenia należnego podatku dochodowego za 1993 r.
Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko organów podatkowych, iż brak było podstaw prawnych do stwierdzenia nieważności kwestionowanych przez skarżących decyzji Urzędu Skarbowego w S.
Po pierwsze, decyzje te posiadały umocowanie w postaci powszechnie obowiązujących przepisów prawa.
Zastrzeżenia może wzbudzać jedynie to, iż organ podatkowy nie powołał pełnej podstawy prawnej swoich decyzji, tj. nie wskazał w sposób prawidłowy i wyczerpujący także przepisów regulujących zasady rozliczania kosztów prowadzonej działalności gospodarczej oraz darowizny.
Po drugie, z analizy akt sprawy i treści uzasadnień decyzji Urzędu Skarbowego w S. nie wynika, by doszło do rażącego naruszenia tak przepisów prawa materialnego, jak i procesowego. Nie sposób bowiem twierdzić, iż w sposób oczywisty zostało złamane obowiązujące prawo, zaś konsekwencje owego kwalifikowanego naruszenia prawa są niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia obowiązywania zasady praworządności. Strony miały możliwość artykułowania swojego stanowiska - ich żądania zostały przecież przez właściwy w sprawie rozstrzygniętej w postępowaniu instancyjnym organ częściowo uwzględnione. Co do pozbawienia ich możliwości skorzystania ze środka prawnego w postaci odwołania, trzeba zauważyć, iż weryfikacją prawidłowości postanowienia stwierdzającego uchybienie terminu do wniesienia odwołania mogło zapewnić złożenie skargi do sądu administracyjnego. Skarżący nie skorzystali z tego prawa, czym zamknęli sobie drogę do przeprowadzenia kontroli decyzji dotyczących określenia podatku dochodowego za 1993 r. Uruchomienie zaś nadzwyczajnego trybu postępowania nie może - ze swego założenia i funkcji procesowej - prowadzić do zastępowania mechanizmu kontroli instancyjnej decyzji /pełnej kontroli decyzji rozstrzygającej daną sprawę/.
Sąd podziela także stanowisko zaprezentowane przez Ministra Finansów w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i w odpowiedzi na skargę, iż błędne powołanie przez Izbę Skarbową w B. podstawy prawnej wydanych decyzji z 13 marca 1996 r. nie było uchybieniem, które mogło wywrzeć wpływ na wynik sprawy. Treść uzasadnienia tychże decyzji świadczy, iż Izba Skarbowa przeprowadziła postępowanie zmierzające do ustalenia, czy zachodzą przesłanki wymienione w art. 156 par. 1 Kpa. W istocie doszło więc do podjęcia negatywnego dla skarżących rozstrzygnięcia w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji /odmowy stwierdzenia nieważności kwestionowanych decyzji Urzędu Skarbowego w S./ - art. 158 par. 1 Kpa.
Skoro zatem zaskarżona decyzja nie narusza obowiązującego prawa, skarga - na mocy art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ - podlegała oddaleniu.