1. W postępowaniu wymiarowym nie ma miejsca na podnoszenie okoliczności związanych z kondycją finansową podatnika.
2. W drodze wykładni nie można "uzupełniać ustawodawcy".
oddala skargę.
W toku kontroli skarbowej przeprowadzonej w przedsiębiorstwie ustalono, że Zakład E. od dochodu 1992 r. odliczył kwotę 11.170.270 tys. zł nieodpłatnie otrzymanych w latach 1991 i 1992 r. środków pieniężnych na inwestycje wspólne od różnych podmiotów gospodarczych na podstawie par. 7 ust. 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 3 kwietnia 1992 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 32 poz. 139/ w brzmieniu ustalonym nowelą z dnia 9 października 1992 r. /Dz.U. nr 78 poz. 396/, mimo że przepis ten zwalnia od podatku dochodowego tylko dochody z tytułu nieodpłatnie otrzymanych środków trwałych zaliczanych do infrastruktury technicznej w zakresie urządzeń, obiektów i sieci energetycznej, wyrażając pogląd, iż środki te zaksięgowane na koncie zysków nadzwyczajnych za 1992 r., stanowią darowiznę na finansowanie inwestycji wspólnych podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./. Ponadto jak podano, nie zastosowano w rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych - art. 23, ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. stanowiącego, że kwotę podatku uiszczonego od otrzymanych dywidend odlicza się od kwoty podatku obliczonego zgodnie z art. 19 ustawy. W wydanym następnie wyniku kontroli inspektor kontroli skarbowej określił kwotę należnego podatku dochodowego od zakładu na kwotę 17.381.451.000 zł, tj. o kwotę 4.466.995.000 zł wyższą od kwoty zapłaconej tytułem tego podatku. W żądaniu skierowania sprawy na drogę postępowania w sprawach zobowiązań podatkowych - Zakład E. zarzucił, iż przyjęto błędną interpretację par. 7 ust. 5 rozporządzenia Ministra Finansów, gdyż w wyniku zakończonego zadania inwestycyjnego, realizowanego ze środków przekazanych na inwestycje wspólne powstają rzeczowe środki trwałe zwolnione od podatku dochodowego i wyraża pogląd, iż w razie nieuwzględnienia wyłączenia środków pieniężnych przeznaczonych na inwestycje wspólne z podatku dochodowego, powstaje logiczna sprzeczność między celami, jakie mają być osiągnięte, a rozwiązaniami stosowanymi w praktyce. Nadmieniono także, że środki przekazywane przez podmioty gospodarcze pochodziły z zysku netto - czyli po opodatkowaniu podatkiem dochodów, oraz że środki przekazywane przez podmioty gospodarcze pochodziły z zysku netto - czyli o opodatkowaniu podatkiem dochodowym, oraz że zakłady energetyczne nie mają dość własnych środków, aby inwestować i modernizować sieć energetyczną. Urząd Skarbowy decyzją z 20.1.1994 r. wydaną na podstawie art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486/ i art. 107 Kpa wymierzył podatek dochodowy od osób prawnych za 1992 r. w kwocie nieco wyższej niż wynikało to z "wyniku kontroli", bo w kwocie 17.382.564.000 zł, z czego do uiszczenia pozostała kwota 4.468.108.000 zł. W uzasadnieniu w zasadzie powtórzono argumentację "wyniku kontroli". Dodatkowo podano jedynie, że w dacie wydania decyzji nie można było dokonać odliczenia od naliczonego podatku otrzymanych dywidend /art. 3 ustawy/, gdyż do Urzędu nie wpłynęła deklaracja, ani wpłata z ww. tytułu oraz powołano się na par. 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów.