W postępowaniu w trybie nadzoru nie jest możliwe łączenie elementów postępowania nadzorczego i postępowania odwoławczego.
skargę oddala.
Decyzjami z dnia 9 grudnia 1992 r. Urząd Skarbowy W. P. P. na podstawie art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ orzekł o odpowiedzialności Spółki z o.o. "D.", jako płatnika, za nieodprowadzenie we właściwej wysokości opłaty skarbowej za lata 1990 i 1991. W uzasadnieniach tych decyzji podano, że w wyniku kontroli przeprowadzonej w Spółce w kwietniu 1991 r. zostało ustalone, że Spółka w 1990 r. dokonała zakupu towarów pochodzenia zagranicznego o wartości 8.357.558 zł oraz 51.645.169.000 zł, od którego nie doprowadziła do Urzędu Skarbowego opłaty skarbowej w wysokości 7,5 procent oraz 15 procent. Należna opłata skarbowa za rok 1990 wyniosła 8.373.592.000 zł, a wpłacono 5.808.942.000 zł. Do zapłaty pozostało 2.564.650.400 zł.
W 1991 r. firma dokonała skupu towarów pochodzenia zagranicznego o wartości 4.258.345.000 zł, od którego nie odprowadziła do Urzędu Skarbowego opłaty skarbowej w wysokości 15 procent. Opłata za ten okres wynosiła 638.751.700 zł, a wpłacono 319.375.900 zł. Do zapłaty pozostało 319.376.000 zł.
W uzasadnieniach tych decyzji jako materialnoprawną podstawę zobowiązań - powołano art. 1 ust. 2 lit. "a" i art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23/ oraz par. 46 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 lutego 1989 r. w sprawie opłaty skarbowej /Dz.U. nr 9 poz. 52 ze zm./.
W odwołaniu od tych decyzji Spółka "D." zarzuciła , że wydane one zostały z naruszeniem prawa materialnego tj. przepisów ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 lutego 1989 r. w sprawie opłaty skarbowej przez błędną ich interpretację i wbrew decyzji Izby Skarbowej z dnia 24 listopada 1991 r., którą uchylone zostały decyzje Urzędu Skarbowego RWN 324/91 z dnia 7 kwietnia 1991 r. w sprawie wymiaru opłaty skarbowej.
W uzasadnieniu odwołania stwierdzono, że obie decyzje Urzędu Skarbowego naruszają prawo materialne i są dla Spółki krzywdzące. W szczególności podkreślono fakt uchylenia przez Izbę Skarbową w całości poprzednich decyzji Urzędu Skarbowego w tych samych sprawach i dotyczących tych samych opłat. W związku z tym obie decyzje Urzędu Skarbowego stały się bezprzedmiotowe i powinny być uchylone w całości.
Decyzją z dnia 9 lutego 1993 r. Izba Skarbowa w W. utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego z dnia 9 grudnia 1992 r. Potwierdziła stanowisko, iż z materiałów kontroli przeprowadzonej w Spółce wynikało, że Spółka w latach 1990-1991 dokonywała zakupu artykułów pochodzenia zagranicznego od osób fizycznych, które następnie sprzedawała w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Zgodnie więc z art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o opłacie skarbowej była płatnikiem zobowiązanym do obliczenia, pobrania i odprowadzenia opłaty skarbowej. W czasie kontroli stwierdzono, że Spółka "D." dokonując skupu towarów pochodzenia zagranicznego od osób fizycznych do dalszej odsprzedaży nie prowadziła rejestru opłaty skarbowej naruszając przepisy par. 15 zarządzenia Ministra Finansów z dnia 21 lipca 1989 r. /M.P. nr 25 poz. 193/. Ponadto pobierając opłatę skarbową stosowała niewłaściwą stawkę opłaty skarbowej od 1 marca 1990 r. nie uwzględniając zmiany stawki z 7,5 procent na 15 procent.