Odszkodowanie, o którym mowa w art. 101[2] ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy /Dz.U. 1998 nr21 poz. 94 ze zm./ wolne było od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176 ze zm./.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2004 r. sprawy ze skargi Mieczysława S. na decyzję Izby Skarbowej w W. z dnia 25.03.2002 r. (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000 r. - uchyla zaskarżoną decyzję; (...).
Mieczysław S. wystąpił do Urzędu Skarbowego z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty podatku dochodowego za 2000 rok w kwocie 31.166,40 PLN, pobranej od odszkodowania za nie podejmowanie działalności konkurencyjnej i wypłaconego po rozwiązaniu umowy o pracę z firmą Bank Polska Kasa Opieki S.A.
Zaskarżoną decyzją Izba Skarbowa w W. utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego W.-W. odmawiającą stwierdzenia nadpłaty.
Organy podatkowe odwołały się do zasad powszechności opodatkowania oraz obowiązku ścisłego interpretowania przepisów regulujących ulgi podatkowe wywiodły, że jak wynika z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od tego podatku są wyłącznie odszkodowania otrzymywane na mocy obowiązujących przepisów prawa i to przepisów rzędu ustawowego. Z uregulowania, o którym mowa wynika wprost, iż chodzi o odszkodowania otrzymane "na podstawie przepisów prawa administracyjnego, prawa cywilnego i na podstawie innych ustaw".
Użycie słów "inne ustawy" wskazuje jednoznacznie, że i przepisy prawa tworzące umocowanie dla wypłaty odszkodowania muszą mieć rangę ustawową.
Z wykładni art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy podatkowej wynika, że zwolnienie tam określone nie obejmuje odszkodowania z umów o zakazie konkurencji, a także żadnego innego odszkodowania umownego, bowiem odszkodowania tego rodzaju nie wynikają bezpośrednio z ustawy, a jest to konieczną przesłanką zastosowania zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy podatkowej. Niezasadne jest zatem twierdzenie Skarżącego, że odszkodowania wynikające z art. 101[2] Kodeksu pracy stanowią odszkodowania ustawowe. Przepis powyższy nie wprowadza bowiem samoistnego obowiązku ich wypłaty, lecz uzależnia ich wypłatę od zawarcia przez strony stosownej umowy. Bezsprzeczne zatem jest, że przyczyną i podstawą prawną do wypłaty odszkodowania w przypadku Skarżącego jest umowa, nie zaś ustawa.
W rozpatrywanej sprawie podstawą wypłaty odszkodowania było postanowienie umowne zawarte w aneksie z dnia 20 maja 1998 r. do umowy o pracę, a więc nie może mieć w tym przypadku zastosowania przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wypłata odszkodowania na podstawie aneksu do umowy o pracę zawartego pomiędzy pracodawcą a Skarżącym nie wykazuje cech odszkodowania rozumianego jako pokrycie poniesionych strat. Analizowany bowiem przepis art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwalnia jedynie takie odszkodowania, które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan, jaki podatnik posiadał przed ich uzyskaniem. Ustanowione treścią aneksu dobrowolne i dodatkowe świadczenie podlega więc opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
Wypłacane przez pracodawcę świadczenie pieniężne stanowi przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, bez względu na fakt literalnego nazwania go odszkodowaniem.