W art. 17 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ zawarty był warunek materialnoprawny zwolnienia od podatku, a więc nie mógł być on zmieniony na podstawie art. 13 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Fundacji "K." na decyzję Izby Skarbowej w W. z dnia 12 czerwca 1995 r. w przedmiocie odroczenia terminu wydatkowania dochodu z tytułu udziału w zyskach osób prawnych lub zaniechania ustalania i poboru podatku dochodowego od osób prawnych - skargę oddalił.
Fundacja "K." pismem z dnia 16 grudnia 1994 r. zwróciła się do Drugiego Urzędu Skarbowego w W. o odroczenie w trybie art. 13 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 468 ze zm./ terminu, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./, z dnia 31 grudnia 1994 r. na 31 grudnia 1995 r., bądź też o zaniechanie poboru podatku dochodowego od dywidend w trybie art. 8 ust. 2 ustawy o zobowiązaniach podatkowych. W uzasadnieniu podano, że Zgromadzenie wspólników Spółki "P." w dniu 22 lutego 1994 r. podjęło uchwałę o wypłaceniu Fundacji i innym wspólnikom dywidendy za 1991 r. z tytułu udziału w zysku. Fundacja powiadomiła w trybie art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych o zamiarze zakupu obligacji Skarbu Państwa. Środki przeznaczone na ten cel Spółka "P." przekazała 14 marca 1994 r. na rachunek bankowy Fundacji w Animex Banku SA.
Decyzją Prezesa Narodowego Banku Polskiego z dnia 6 sierpnia 1994 r. działalność Animex Banku została zawieszona, co uniemożliwiało wydatkowanie dywidendy na zakup obligacji. W tych warunkach Fundacja nie ma możliwości ani zakupu obligacji, ani też zapłacenia podatku od otrzymanych dywidend. Należy nadmienić, że wypłacona dywidenda wyniosła 14.244.213.000 zł.
Drugi Urząd Skarbowy w W. decyzją z dnia 31 stycznia 1995 r., wydaną na podstawie art. 104 Kpa, art. 8 ust. 2 i art. 13 ust. 3 ustawy o zobowiązaniach podatkowych i par. 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 31 grudnia 1989 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1990 nr 1 poz. 4 ze zm./, odmówił zarówno zaniechania ustalania i poboru podatku dochodowego za 1994 r., jak i wnioskowanego odroczenia terminu.
W uzasadnieniu podano, że obecny stan budżetu państwa nie pozwala na stosowanie szerokiego zakresu ulg podatkowych, ponadto byłoby to sprzecznie niesłuszne w stosunku do innych płacących podatki. Jeżeli zaś chodzi o odroczenie terminu określonego w art. 17 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to podano, iż brak jest ku temu podstaw prawnych.
W obszernym odwołaniu Fundacja zarzuciła naruszenie art. 8 ust. 2 i art. 13 ustawy o zobowiązaniach podatkowych. W uzasadnieniu naruszono, iż podstawa prawna do odroczenia terminu z art. 17 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest zawarta w art. 13 ust. 3 ustawy o zobowiązaniach podatkowych, wskazując jednocześnie, że termin z powołanego art. 17 ust. 1 pkt 9 jest terminem prawa materialnego.
Jeżeli zaś chodzi o odmowę zaniechania ustalania i poboru podatku to zauważono, że wprawdzie decyzje wydawane w trybie art. 8 ust. 2 są podejmowane w "ramach swobodnego uznania administracyjnego", to organ zgodnie z art. 7 Kpa powinien załatwić sprawę zgodnie ze słusznym interesem strony, jeśli nie stoi temu na przeszkodzie interes społeczny, a nie przekracza to możliwości organu podatkowego wynikających z przyznanych im uprawnień i środków; pogląd taki zaowocował w doktrynie sformułowaniem tzw. domniemania pozytywnego rozstrzygnięcia - i powołano się na stosowne publikacje. Zarzucono także, że argumentacja organu I instancji, w przedmiocie odmowy zaniechania ustalenia zobowiązania podatkowego, wydaje się bardzo lakoniczna i pozbawiona jakiejkolwiek racjonalności, gdyż deficytu budżetowego nie można utożsamiać z interesem społecznym, a drugi z przytoczonych argumentów jest pozbawiony sensu, gdyż przyjęcie zaprezentowanego stanowiska wykluczałoby w ogóle rację bytu art. 8 ust. 2 ustawy o zobowiązaniach podatkowych.