1. Ochrona uzasadnionych interesów osób trzecich, o której mowa jest w art. 5 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawa budowlanego /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./, powinna opierać się wyłącznie na obiektywnej ocenie przestrzegania obowiązujących przepisów prawnych, w szczególności w zakresie odnoszącym do wymagań techniczno-budowlanych i norm projektowania, budowy i utrzymywania obiektu budowlanego zgodnie z wymaganiami współczesnej wiedzy.
2. Adresatem decyzji o pozwoleniu na użytkowanie obiektu budowlanego, wydawanej na podstawie art. 42 w związku z art. 40 Prawa budowlanego z 1974 r., był inwestor, właściciel lub zarządca obiektu budowlanego.
3. W wypadku stwierdzenia nieodpowiedniego stanu technicznego, wyglądu lub nieodpowiedniego sposobu użytkowania obiektu budowlanego, w stosunku do którego uprzednio wydane została pozwolenie na jego użytkowanie, właściwy organ administracji publicznej w odrębnym postępowaniu wydawał decyzję zapewniającą usunięcie stwierdzonego stanu /art. 46 Prawa budowlanego z 1974 r. - aktualnie art. 66 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi Haliny O. na decyzję Wojewody W. w przedmiocie pozwolenia na użytkowanie budynku na skutek rewizji nadzwyczajnej Rzecznika Praw Obywatelskich (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 10 maja 2000 r., IV SA 622/98 - oddala rewizję nadzwyczajną.
Burmistrz Miasta J. decyzją z dnia 12 sierpnia 1997 r., wydaną na podstawie art. 42 ust. 3 i art. 44 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 228 ze zm. - powoływanej nadal jako: Prawo budowlane z 1974 r./ oraz art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm. - powoływanej nadal jako: Prawo budowlane z 1994 r./, udzielił Andrzejowi K. pozwolenia na użytkowanie na cele warsztatowe budynku usytuowanego na działce położonej w J. przy ul. Ks. M. nr 58 /działka nr 85/1 w obr. 3/. Pomimo odwołania od tej decyzji, wniesionego przez Halinę O., decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Wojewody W. z dnia 16 lutego 1998 r. W jej uzasadnieniu organ drugiej instancji stwierdził, że:
po pierwsze - zgodnie z art. 42 Prawa budowlanego z 1974 r. decyzja o pozwoleniu na użytkowanie może być adresowana do inwestora, właściciela lub zarządcy obiektu budowlanego, dlatego zarzut o skierowaniu jej do niewłaściwej osoby jest bezzasadny;
po drugie - wymagana art. 5 ust. 1 pkt 6 Prawa budowlanego z 1974 r. ochrona uzasadnionych interesów osób trzecich obejmuje w szczególności zapewnienie dojazdu do drogi publicznej, ochronę przed pozbawieniem lub ograniczeniem możliwości korzystania z wody, kanalizacji, energii elektrycznej i cieplnej, środków łączności, dopływu światła dziennego oraz przed uciążliwościami powodowanymi przez hałas, wibrację, zakłócenia elektryczne albo zanieczyszczenie powietrza, wody lub gleby; tymczasem materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstaw do stwierdzenia, aby interes skarżącej w podanym zakresie był naruszony;
po trzecie - Państwowy Terenowy Inspektor Sanitarny w O. postanowieniem z dnia 30 czerwca 1994 r. pozytywnie zaopiniował lokalizację warsztatu i projekt inwentaryzacji; Wojewódzka Stacja Sanitarno-Epidemiologiczna pismem z dnia 21 lipca 1997 r. poinformowała, iż nie ma możliwości dokonania oceny wpływu działalności zakładu na środowisko i określenie stopnia jego uciążliwości, wobec braku zgody skarżącej na ich wykonanie; w wyniku kontroli przeprowadzonych przez Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w W. prowadzący firmę - Andrzej K. otrzymał zalecenia /zarządzenia pokontrolne/ z dnia 14 lutego 1997 r. oraz z dnia 14 sierpnia 1997 r., które zostały w pełni wykonane, co - po przeprowadzeniu kolejnej kontroli w dniu 10 stycznia 1998 r. - zostało potwierdzone protokołem Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia 19 stycznia 1998 r.; ponadto, w pismach Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia 11 sierpnia 1997 r. oraz z dnia 16 października 1997 r. zawarta jest informacja, że w trakcie kontroli nie stwierdzono nadmiernej emisji hałasu do środowiska z terenu zakładu, pomimo że pomiary prowadzono również przy otwartym oknie warsztatu, a nie - jak twierdzi skarżąca - wyłącznie przy oknach zamkniętych;