Przepis art. 130 par. 2 Kpa stanowi wprawdzie, że wniesienie w terminie odwołania od decyzji wstrzymuje jej wykonanie, ale przepis par. 3 tego artykułu przewiduje równocześnie, iż normy z par. 2 nie stosuje się między innymi w przypadku określonym w pkt 1, a więc w sytuacji, gdy decyzji został nadany rygor natychmiastowej wykonalności, co w myśl art. 108 par. 1 Kpa może nastąpić, jeżeli jest to niezbędne ze względu na ochronę zdrowia lub życia ludzkiego albo dla zabezpieczenia gospodarstwa narodowego przed ciężkimi stratami bądź też ze względu na inny interes społeczny lub wyjątkowo ważny interes strony.
Sąd Najwyższy w sprawie ze skargi Andrzeja W. na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w O. z dnia 23 sierpnia 2000 r., (...) w przedmiocie zwolnienia ze służby, po rozpoznaniu na rozprawie rewizji nadzwyczajnej Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 lutego 2001 r., II SA 2697/00 - uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje NSA w Warszawie do ponownego rozpoznania.
Komendant Miejski Policji w E. orzeczeniem z dnia 8 czerwca 2000 r. wymierzył sierżantowi sztabowemu Andrzejowi W. dyscyplinarna karę wydalenia ze służby w Policji. Przesłanką ukarania było kierowanie samochodem w stanie nietrzeźwości /1,89 promila alkoholu/, a wskutek tego utrata panowania nad pojazdem i zjechanie do rowu, to jest czyn z art. 87 par. 1 Kodeksu wykroczeń. Orzeczenie to Komendant Wojewódzki Policji w O. utrzymał w mocy orzeczeniem z dnia 17 lipca 2000 r. W związku z tym Komendant Miejski Policji w E. rozkazem personalnym z dnia 26 lipca 2000 r. wydanym na podstawie art. 41 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /obecnie t.j. Dz.U. 2002 nr 7 poz. 58/ zwolnił sierżanta sztabowego Andrzeja W. ze służby w Policji z dniem 28 lipca 2000 r. Decyzji tej został na podstawie art. 108 Kpa nadany rygor natychmiastowej wykonalności "z uwagi na interes społeczny, wyrażający się szczególnym statusem i zadaniami Policji, mającymi bezpośredni wpływ na bezpieczeństwo i porządek publiczny, realizowany przez osoby spełniające warunki określone przepisami ustawy o Policji". Andrzejowi W. w odwołaniu od tej decyzji wniósł o zmianę jej podstawy prawnej ze zwolnienia dyscyplinarnego /art. 41 ust. 1 pkt 3 ustawy o Policji/ na zwolnienie na własną prośbę /art. 41 ust. 3 ustawy/. Komendant Wojewódzki Policji w Olsztynie decyzją z dnia 23 sierpnia 2000 r. rozkaz personalny wydany w pierwszej instancji utrzymał w mocy.
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 22 lutego 2001 r., II SA 2697/00, uchylił decyzję organu drugiej instancji i w nader lakonicznym uzasadnieniu tego orzeczenia wskazał, że zgodnie z treścią art. 130 par. 2 Kpa wniesienie w terminie odwołania od decyzji pierwszoinstancyjnej wstrzymuje jej wykonanie. Skarżący odwołał się w terminie od decyzji pierwszoinstancyjnej, a decyzja odwoławcza została wydana w dniu 23 sierpnia 2000 r. Nie wiadomo też kiedy skarżący ja otrzymał /art. 110 Kpa/. Poza tym termin zwolnienia skarżącego z Policji określił organ odwoławczy na dzień 28 lipca 2000 r., kiedy to decyzja pierwszoinstancyjna była jeszcze niewykonalna. Organ odwoławczy powinien więc przy ponownym rozpatrywaniu sprawy ustosunkować się do zarzutów skarżącego, a w razie ich nieuwzględnienia ustalić w nowej decyzji prawidłową datę rozwiązania stosunku służbowego.
Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego zaskarżył powyższy wyrok rewizją nadzwyczajną, zarzucając rażące naruszenie art. 22 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ oraz art. 130 par. 3 pkt 1 Kpa i z powołaniem się na art. 57 ust. 2 ustawy o NSA żądał uchylenia kwestionowanego orzeczenia oraz przekazania sprawy Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu rewizji nadzwyczajnej podniesiono, że co prawda wniesienie odwołania od decyzji pierwszoinstancyjnej wstrzymuje jej wykonanie do czasu doręczenia lub ogłoszenia decyzji odwoławczej /art. 130 par. 2 Kpa/, lecz przepis art. 130 par. 3 pkt 1 Kpa stanowi, iż par. 2 tego artykułu nie ma zastosowania, gdy decyzji został zgodnie z art. 108 Kpa nadany rygor natychmiastowej wykonalności. Niezrozumiałe jest więc orzeczenie o uchyleniu decyzji organu drugiej instancji, przy czym uzasadnienie wyroku wskazuje, że Sąd w ogóle nie wziął pod uwagę zawartego w decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności. Chociaż więc decyzja organu pierwszej instancji nie była ostateczna, to podlegała natychmiastowemu wykonaniu z przyczyn wskazanych w jej uzasadnieniu.