Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk Sędzia NSA Teresa Zyglewska (spr.) Sędzia del. WSA Dariusz Chaciński po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R.B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 17 kwietnia 2018 r., sygn. akt II SA/Łd 911/17 w sprawie ze skargi R.B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] września 2017 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie środowiskowych uwarunkowań zgody na realizacje przedsięwzięcia oddala skargą kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2018 r., sygn. akt II SA/Łd 911/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę R.B. (skarżąca) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] września 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia.
Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodziła się skarżąca i w skardze kasacyjnej zarzuciła mu naruszenie prawa materialnego przez jego błędną wykładnię oraz naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. poprzez oddalenie skargi i odmowę uchylenia zaskarżonych decyzji SKO w [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Wójta Gminy [...] z dnia [...] czerwca 2009 r. [...] o środowiskowych uwarunkowaniach zgody dla przedsięwzięcia polegającego na budowie jednej wolnostojącej elektrowni wiatrowej o mocy 2,0 MW wraz z urządzeniami towarzyszącymi na działce nr [...] w miejscowości [...], pomimo iż rażąco naruszają one art. 80 ust. 2 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenie oddziaływania na środowisko (Dz.U. z 2017 r., poz. 1405 ze zm. ), dalej: "u.o.i.ś.", w zw. z § 12 ust. 1 pkt 6 uchwały nr [...] Rady Gminy w [...] z dnia 29 marca 2004 r, w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy [...] w zw. z § 2 i załącznikiem nr 1 Rozporządzenia Ministra Środowiska z 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku oraz § 2 i załącznikiem nr 1 tab. 1 Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów dotrzymania tych poziomów.
W oparciu o przytoczony zarzut wniosła o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i uchylenie w całości decyzji SKO w [...] z dnia [...] września 2017 r., [...] i poprzedzającej ją decyzji SKO w [...] z [...] sierpnia 2017 r. [...] oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa radcy prawnego, według norm przepisanych. Ponadto wniosła o rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej przedstawiono argumentację świadczącą zdaniem skarżącej o zasadności podniesionego w niej zarzutu akcentując, iż zestawienie treści rozstrzygnięcia zawartego w decyzji Wójta Gminy [...] z dnia [...] czerwca 2009 r. z treścią przepisu § 12 ust. 1 pkt 6 uchwały nr [...] Rady Gminy w [...] z dnia [...] marca 2004 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy [...] wskazuje na oczywistą ich niezgodność, bez konieczności dokonywania wykładni naruszonego przepisu prawa. Wyjaśniła, iż w całym obszarze plan zakazuje prowadzenia działalności gospodarczej o uciążliwości wykraczającej poza granice działki lub działek, do których inwestor posiada tytuł prawny. W jej ocenie, nie zachodzi zatem konieczność dokonywania wykładni art. 80 ust. 2 u.o.i.ś., jakiej wadliwie dokonało SKO, bowiem nie zachodzą żadne wątpliwości interpretacyjne co do użytego w tym przepisie pojęcia uciążliwości, a tym bardziej nie może być ono interpretowane przez pryzmat art. 144 ust. 2 ustawy prawo ochrony środowiska. Podniosła, że zakaz określony w miejscowym planie może być stosowany w bezpośrednim rozumieniu, to znaczy takim, który nie wymaga stosowania wykładni prawa, a zatem jego naruszenie implikuje rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.