Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodnicząca: Sędzia NSA Jacek Brolik, Sędzia NSA Jolanta Sokołowska (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Bogusław Woźniak, po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej B.C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 13 września 2018 r. sygn. akt I SA/Po 450/18 w sprawie ze skargi B.C. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Poznaniu z dnia 28 marca 2018 r. nr [...] w przedmiocie zawieszenia postępowania w sprawie podatku od spadków i darowizn 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od B.C. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Poznaniu kwotę 360 zł (słownie: trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 13 września 2018 r., sygn. akt I SA/Po 450/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę B.C. (dalej: skarżąca) na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej (dalej: Dyrektor IAS) w Poznaniu z dnia 28 marca 2018 r. w przedmiocie odmowy zawieszenia postępowania.
Skargę kasacyjną wywiodła skarżąca. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie:
1) na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.; dalej: P.p.s.a.) naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2017 r., poz. 833 ze zm.; dalej: u.p.s.d.) poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że w stanie faktycznym niniejszej sprawy doszło do nabycia przez skarżącą takiego prawa majątkowego, którego wartość skutkuje nałożeniem na skarżącą zobowiązania w podatku od spadków i darowizn w kwocie 18 272,00 zł, podczas gdy toczy się spór prawny co do przedmiotu tego prawa majątkowego i okoliczności czy spadkodawca w ogóle był właścicielem tego prawa majątkowego w dacie swojej śmierci;
2) na podstawie art. 174 pkt 2 P.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 201 § 1 pkt 2 w zw. z art. 121 oraz art. 122 ustawy z dnia 29 sierpnia 997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm., dalej: O.p.) poprzez błędną ocenę, że w niniejszej sprawie nie występuje zagadnienie wstępne, podczas gdy toczące się postępowania sądowe przed Sądem Rejonowym P.-S. M. w P. pod sygn. akt [...] oraz administracyjne przed Urzędem Miasta P. Wydział Gospodarki Nieruchomościami o przekształcenie prawa zabudowy w prawo użytkowania wieczystego mają charakter niezbędny dla rozpatrzenia i wydania prawidłowej decyzji w zakresie wysokości zobowiązania skarżącej w podatku od spadków i darowizn, co skutkowało oddaleniem skargi.
Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz rozpoznanie skargi i orzeczenie o zawieszeniu postępowania odwoławczego od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego P. - W. z dnia 19 października 2017 r. oraz o zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor IAS wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie od skarżącej na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna jest niezasadna. Zarzucono w niej naruszenie przepisu prawa materialnego i przepisu postępowania, ale pierwszego z tych zarzutów w ogóle nie uzasadniono. Tymczasem z art. 176 P.p.s.a. wynika, że wnoszący skargę kasacyjną ma obowiązek nie tylko przytoczyć podstawy skargi kasacyjnej, ale też szczegółowo je uzasadnić. Zatem autor skargi kasacyjnej nie może ograniczyć się tylko do powołania przepisów prawa, które w jego ocenie zostały naruszone, lecz ma obowiązek uzasadnić w czym upatruje uchybienia tym przepisom. W przypadku zarzutu naruszenia przepisu prawa materialnego, tj. wniesionego na podstawie art. 174 pkt 1 P.p.s.a., konieczne jest wskazanie na czym polegała jego błędna wykładnia lub niewłaściwe zastosowanie oraz jaka powinna być wykładnia prawidłowa i właściwe zastosowanie. W przypadku błędnej wykładni przyjmuje się, że przejawia się ona w nieprawidłowym zrekonstruowaniu normy prawnej z konkretnego przepisu (przepisów), polegającym na mylnym zrozumieniu jej treści lub znaczenia albo zastosowaniu normy nieobowiązującej. Natomiast naruszenie prawa materialnego przez jego niewłaściwe zastosowanie polega na tzw. błędzie w subsumcji, tj. błędnym uznaniu stanu faktycznego ustalonego w sprawie za odpowiadający stanowi hipotetycznemu przewidzianemu w mającej zastosowanie w sprawie normie prawnej.