Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Stanisław Bogucki, Sędzia NSA Jacek Brolik, Sędzia WSA (del.) Bogusław Woźniak (sprawozdawca), po rozpoznaniu w dniu 21 września 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej I. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 14 lipca 2020 r., sygn. akt I SA/Gl 1737/19 w sprawie ze skargi I. P. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach z dnia 8 listopada 2019 r., nr 2401-IEW1.613.2.2019.5 UNP: 2401-19-224573 w przedmiocie stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji w sprawie odpowiedzialności osób trzecich za zaległości podatkowe spółki 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od I. P. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach kwotę 240 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z 14 lipca 2020 r., sygn. akt I SA/Gl 1737/19, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę I. P. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach z 8 listopada 2019 r., nr 2401-IEW1.613.2.2019.5 UNP:2401-19-224573 w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji uchylającej decyzję w zakresie solidarnej odpowiedzialności za zaległości podatkowe w podatku od towarów i usług za czerwiec i lipiec 2011 r. oraz za odsetki od tych zaległości. Jako podstawę prawną orzeczenia Sąd I instancji wskazał art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.) - dalej jako: "P.p.s.a."
Skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach wniósł I. P. zaskarżając ten wyrok w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:
- błędną wykładnię art. 247 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.) - dalej jako: "O.p." poprzez uznanie, że decyzja objęta wnioskiem nie została wydana z rażącym naruszeniem prawa, w sytuacji gdy analiza sytuacji faktycznej i prawnej będącej przedmiotem rozpoznania sądu administracyjnego i cywilnoprawnego prowadzi do odmiennego wniosku, tym bardziej że decyzja objęta wnioskiem o stwierdzenie nieważności została wydana przez organ Il instancji jako decyzja reformatoryjna;
- błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 233 § 1 pkt 2 lit. a) O.p. poprzez uznanie, że decyzja uchylająca pierwszoinstancyjną decyzję w całości i orzeczenie o solidarnej odpowiedzialności niektórych członków zarządu z jednoczesnym pominięciem odpowiedzialności solidarnej Spółki i drugiego członka zarządu K. J., podczas gdy prawidłowe zastosowanie tego przepisu prowadzi do wniosku, że decyzja ta miała charakter niekompletny;
-niezastosowanie art. 210 O.p. poprzez nienależyte uzasadnienie decyzji w aspekcie ustaleń faktycznych i prawnych;
- sprzeczność istotnych ustaleń faktycznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym polegająca na uznaniu, że prejudyncjalny charakter wyroków sądowych dotyczy rozstrzygnięć zapadłych po wydaniu decyzji, podczas gdy prawidłowe ustalenia prowadzą do wniosku, że mają one charakter wiążący w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji wydanych przed wydaniem wyroku;
- naruszenie art. 121 O.p. poprzez uznanie, że wydane w sprawie strony wyroki nie wiążą organu postępowania w sytuacji, gdy (wyroki: WSA we Wrocławiu z 15 grudnia 2009 r., sygn. akt I SA/Wr 1628/09, Naczelnego Sądu Administracyjnego z 30 października 2001 r., sygn. akt III SA 1409/00) jak wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie sądowym, ograniczenie się w uzasadnieniu decyzji podatkowej do stwierdzenia, że powołany przez stronę wyrok sądu wydany w innej sprawie nie wiąże organu podatkowego w postępowaniu, jest niedopuszczalne a powołanie się na dany wyrok przez podatnika oznacza, że przywołana argumentacja sądu na temat wykładni konkretnego przepisu staje się argumentacją podatnika w rozpatrywanej sprawie a organ podatkowy, nawet jeśli nie podziela tej argumentacji, powinien odnieść się szczegółowo do argumentów zawartych w uzasadnieniu sądowym i odrzucając argumentację sądu, powinien zatem wskazać podstawy dla innego niż zaprezentowane przez podatnika stanowiska oraz przesłanki decydujące o nieprawidłowości wykładni zawartej w powołanym orzecznictwie;