Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia NSA Jolanta Sokołowska, Sędzia NSA Paweł Borszowski (sprawozdawca), po rozpoznaniu w dniu 13 grudnia 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej S. R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 marca 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 1757/18 w sprawie ze skargi S. R. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 7 maja 2018 r., nr 1401-IEW-3.4123.87.2017.20.KN w przedmiocie odpowiedzialności osób trzecich za zaległości podatkowe spółki oddala skargę kasacyjną.
Zaskarżonym wyrokiem z 29 marca 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 1757/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę S. R., zwanego dalej "Skarżącym", na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 7 maja 2018 r. w przedmiocie odpowiedzialności osób trzecich za zaległości podatkowe spółki. Wymieniony wyrok, jak również inne przytoczone w niniejszym uzasadnieniu orzeczenia sądów administracyjnych, publikowane są na stronach internetowych Naczelnego Sądu Administracyjnego (www.nsa.orzeczenia.gov.pl).
Skarżący działając przez pełnomocnika - adwokata - zaskarżył powyższy wyrok w całości, zarzucając Sądowi pierwszej instancji na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a." naruszenie:
1. art. 116 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201 ze. zm.), zwana dalej "O.p.", art. 116 § 1 pkt 1 lit. a O.p. w zw. z art. 10. 11 ust. 1 i 2, 21 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. z 2015 r., poz. 233 ze zm.), zwana dalej "p.u.n.", art. 187 O.p., art. 116 § 1 pkt 1) lit. b) O.p. poprzez błędne przyjęcie, że w sprawie nie zachodzą przesłanki negatywne, które nie pozwalałyby na przypisanie Skarżącemu jako członkowi zarządu odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki R., podczas gdy:
- przez okres sprawowania funkcji członka zarządu kondycja finansowa Spółki była dobra i nie zachodziły podstawy de zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości, - zaś nawet przy przyjęciu, iż owe podstawy istniały, niezgłoszenie wniosku nastąpiło bez winy Skarżącego, gdyż sprawując funkcję członka zarządu od kwietnia 2011 r. do 31 grudnia 2012 r. nie posiadał wiedzy o wysokości zobowiązań podatkowych określonych decyzją wydaną w 2016 r., tak więc nie posiadał niezbędnych danych do oceny kondycji finansowej Spółki z uwzględnieniem ich wysokości,
2. art. 210 § 4 O.p. oraz art. 11 w zw. z art. 107 § 3 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 23 ze zm.) - zwanej dalej "k. p. a.", poprzez wadliwe, lakoniczne i niewystarczające uzasadnienie decyzji organu II instancji w szczególności w przedmiocie:
- uznania za właściwe oddaleniu wniosków dowodowych podatnika,
- nieuwzględnienia zarzutów podatnika do decyzji organu I instancji,
- przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności;
3. art. 116 § 1 O.p., poprzez nieuwzględnienie przesłanek wyłączających odpowiedzialność Skarżącego,
4. art. 116 O.p., poprzez brak dążenia do ustalenia kondycji finansowej spółki R.za okres od stycznia do listopada 2012r., co doprowadziło do braku ustalenia czy Skarżący faktycznie nie zgłosił wniosku o ogłoszenie upadłości bez swojej winy,
5. 107 § 4 kpa i art. 210 O.p., poprzez pominięcie w treści uzasadnienia decyzji części zarzutów powołanych przez strony w odwołaniu, a w konsekwencji nieodwołanie się do treści stawianych decyzji organu I instancji zarzutów, w szczególności: