Pozbawienie uprawnień kombatanckich z mocy art. 25 ust. 2 pkt 1 lit. "a" ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. nr 17 poz. 75 ze zm./ następuje niezależnie od podstawy zatrudnienia w organach bezpieczeństwa publicznego.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych (...) w przedmiocie pozbawienia uprawnień kombatanckich na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Łodzi z dnia 2 listopada 1994 r. SA/Ł 1724/94
uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę.
Minister Sprawiedliwości wniósł w dniu 8 grudnia 1995 r. rewizję nadzwyczajną od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego-Ośrodka Zamiejscowego w Łodzi z dnia 2 listopada 1994 r. (...), wydanego w sprawie ze skargi Tadeusza K. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 7 kwietnia 1994 r. (...) w przedmiocie pozbawienia uprawnień kombatanckich.
Wyrokowi powyższemu zarzucił rażące naruszenie art. 207 par. 5 Kpa oraz art. 25 ust. 2 pkt 1 lit. "a" w związku z art. 21 ust. 2 pkt 4 lit. "a" ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. nr 17 poz. 75 ze zm./ oraz interesu Rzeczypospolitej Polskiej wnosząc w konsekwencji o jego uchylenie oraz o oddalenie skargi.
Stan faktyczny sprawy przedstawiał się następująco:
Zaskarżonym wyrokiem Naczelny Sąd Administracyjny-Ośrodek Zamiejscowy w Łodzi uchylił zaskarżoną decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 7 kwietnia 1994 r. (...) w przedmiocie pozbawienia uprawnień kombatanckich Tadeusza K.
W uzasadnieniu tego wyroku Sąd wskazał, że zgodnie z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 lutego 1994 r. K. 15/93 - niezgodne z prawem jest pozbawienie uprawnień kombatanckich osób spoza struktur Urzędu Bezpieczeństwa, Służby Bezpieczeństwa i Informacji Wojskowej, które nie wykonywały zadań związanych ze zwalczaniem organizacji niepodległościowych i osób działających na rzecz suwerenności i niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej. Dlatego też Sąd wskazał na potrzebę ustalenia przez Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów, w jakim charakterze skarżący był zatrudniony od 1 lutego 1949 r. do 31 stycznia 1952 r. w Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego i czy zajmowane przez niego stanowisko mieściło się w strukturach urzędów bezpieczeństwa oraz czy nie wykonywał on zadań związanych ze zwalczaniem organizacji niepodległościowych i osób działających na rzecz suwerenności i niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem Sądu okoliczności te mają istotne znaczenie, tym bardziej że z załączonych do skargi dokumentów - o ile w drodze postępowania się potwierdzą - wynika, iż skarżącemu służyć będą uprawnienia kombatanckie z tytułu walki z oddziałami Wehrwolfu i Ukraińskiej Powstańczej Armii. Kierując się tymi przesłankami, Sąd na mocy art. 207 par. 1 i par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję.
Zdaniem rewidującego powyższy wyrok rażąco narusza prawo. Zgodnie z art. 25 ust. 2 pkt 1 lit. "a" ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. nr 17 poz. 75 ze zm./ pozbawia się uprawnień kombatanckich osoby wymienione w art. 21 ust. 2 pkt 4 lit. "a" tejże ustawy m.in. zatrudnione w aparacie bezpieczeństwa publicznego.
Bezsporne jest, że Tadeusz K. był pracownikiem Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w P. Fakt służby w organach bezpieczeństwa publicznego w okresie od 1 lutego 1949 r. do 31 stycznia 1952 r. potwierdza zaświadczenie Komendy Wojewódzkiej Policji w K. z dnia 15 marca 1994 r. (...), czemu skarżący nie zaprzecza, dołączając do skargi z dnia 9 maja 1994 r. odpis umowy z Wojewódzkim Urzędem Bezpieczeństwa Publicznego zawartej dnia 1 lutego 1949 r. na czas nie określony.