Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym /t.j. Dz.U. 1989 nr 17 poz. 99/, obowiązek wydania decyzji o lokalizacji obejmuje inwestycje produkcyjne z wyłączeniem zabudowy zagrodowej oraz wszystkie inwestycje usługowe i handlowe realizowane przez osoby fizyczne.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Kolegium Odwoławczego (...) w przedmiocie odmowy ustalenia lokalizacji pawilonu usługowo-handlowego na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Katowicach z dnia 12 sierpnia 1992 r. i 15 lipca 1993 r. SA/Ka 567/92 i SA/Ka 103/92
uchyla zaskarżone wyroki i przekazuje sprawę NSA OZ w Katowicach do ponownego rozpoznania.
Decyzją z dnia 8 stycznia 1992 r. Prezydent Miasta O. odmówił, wnioskowi Włodzimierza S., ustalenia lokalizacji zespołu pawilonów handlowo-usługowych w rejonie skrzyżowania ulic: K. i L. w O., na działkach (...), ponieważ teren ten jest w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przeznaczony pod urządzenia komunikacyjne /stacje obsługi "Polmozbyt" z parkingiem/. Decyzja została oparta na art. 46 ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym /t.j. Dz.U. 1989 nr 17 poz. 99 ze zm./.
W odwołaniu od tej decyzji wnioskodawca podniósł, że w tej samej sprawie lokalizacyjnej Wiceprezydent Miasta postanowieniem z 3 grudnia 1990 r. zawiesił postępowanie nie ze względu na niezgodność lokalizacji z planem przestrzennego zagospodarowania, lecz w przewidywaniu wydania nowej ustawy o gospodarce gruntami. Podniósł również, że działki, o które chodzi, nie zostały wykorzystane na cel określony w planie zagospodarowania oraz, że zaprojektowane przez niego pawilony są zgodne z założeniami planistycznymi.
Kolegium Odwoławcze przy Sejmiku Samorządowym województwa b. decyzją z dnia 6 marca utrzymało w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji z uzasadnieniem, że jest ono zgodne z aktualnym planem zagospodarowania przestrzennego, zatwierdzonym uchwałą Miejskiej Rady Narodowej z dnia 27 kwietnia 1990 r. opublikowaną w "Dzienniku Urzędowym" województwa B., (...) z dnia 29 czerwca 1990 r.
Wnioskodawca w skardze wniesionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego zarzucił, że Kolegium Odwoławcze nie rozstrzygnęło jeszcze jego zażalenia na decyzję organu I instancji z dnia 3 grudnia 1990 r. o zawieszeniu postępowania w sprawie lokalizacji oraz powtórzył zarzuty zawarte w odwołaniu od decyzji z dnia 8 stycznia 1992 r.
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie-Ośrodek Zamiejscowy w Katowicach wyrokiem z dnia 12 sierpnia 1992 r. w sprawie (...) uchylił zaskarżoną decyzją Kolegium Odwoławczego przy Sejmiku Samorządowym województwa b. z dnia 6 marca 1992 r. (...) i utrzymaną nią w mocy decyzję Prezydenta Miasta O. z dnia 8 stycznia 1992 r. (...). W uzasadnieniu tego wyroku Sąd wyraził pogląd, że inwestycja realizowana przez osobę fizyczną musi być poprzedzona decyzją lokalizacyjną, jeżeli jest to inwestycja produkcyjna, z wyłączeniem zabudowy zagrodowej, usługowej i handlowej. Skoro więc pawilony, które wnioskodawca zamierza wykonać, mają służyć celom handlowo-usługowym, decyzja lokalizacyjna jest zbędna. Dlatego też - zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego - należało wyjaśnić, czy pismo skarżącego z dnia 20 października 1990 r. mogłoby otrzymać - z jego woli - charakter wniosku o zatwierdzeniu planu realizacyjnego.
W dniu 21 października 1992 r. została wydana - z upoważnienia Prezydenta Miasta - ponowna odmowa wydania decyzji lokalizacyjnej na budowę pawilonu handlowo-usługowego, o jaką wniósł wnioskodawca we wskazaniu lokalizacyjnym z dnia 23 sierpnia 1990 r. Decyzja ta została utrzymana w mocy ostateczną decyzją Sejmiku Samorządowego województwa b. z dnia 1 grudnia 1992 r. (...). Rozpatrujący sprawę, wskutek skargi wnioskodawcy, Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie-Ośrodek Zamiejscowy w Katowicach, wyrokiem z dnia 15 lipca 1993 r. (...), uchylił zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd orzekający wskazał, że z uzasadnienia decyzji organu I instancji ponownie rozstrzygającego sprawę wynika, że uznał on, iż pogląd Sądu Administracyjnego "oparty został na niewłaściwej interpretacji art. 36 ust. 1 ustawy o planowaniu przestrzennym (...)" i ponownie odmówił wydania decyzji lokalizacyjnej, z pominięciem art. 209 Kpa. Sąd podkreślił również, że skoro wyrok NSA z dnia 12 sierpnia 1992 r. (...) jest prawomocny i nie został wzruszony w trybie przewidzianym przepisami prawa procesowego, to wiąże on zarówno sąd w sprawie, jak i organy administracji państwowej.