Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Dyrektora Wydziału Planowania Przestrzennego (...) Urzędu Miasta (...) w przedmiocie nakazu rozbiórki budynku letniskowego na skutek rewizji nadzwyczajnej Prokuratora Generalnego PRL (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie z dnia 22 stycznia 1987 r. SA/Kr 84/86
oddala rewizję nadzwyczajną.
Zasadnie w rewizji nadzwyczajnej wywiedziono, że stosownie do przepisu art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./, podlegają bądź przymusowej rozbiórce bądź przejęciu na własność Państwa bez odszkodowania te obiekty budowlane, które zostały wybudowane niezgodnie z przepisami obowiązującymi w okresie ich budowy jeżeli znajdują się na terenie, który zgodnie z przepisami o planowaniu przestrzennym nie jest przeznaczony pod zabudowę albo przeznaczony jest pod innego rodzaju zabudowę.
Z kolei terenem, który w rozumieniu art. 37 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego nie jest przeznaczony pod zabudowę, jest nie tylko teren przeznaczony w istniejącym planie ogólnym lub szczególnym na inne cele lub pod innego rodzaju zabudowę ale także teren nie przeznaczony pod zabudowę ze względu na brak takich planów.
Powyższe stanowisko znalazło już poprzednio wyraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego /por. wyrok z dnia 28 czerwca 1985 r. III ARN 11/85 - OSN 1985 z. 3 poz. 40/ jako wynik komplementarnej oceny prawa budowlanego oraz przepisów ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 35 poz. 185 ze zm./.
Pomimo stwierdzonego naruszenia prawa przez zaskarżony wyrok brak jest podstawy do uchylenia tegoż wyroku gdyż rewizja nadzwyczajna została złożona po upływie sześciu miesięcy od jego uprawomocnienia się /art. 421 par. 2 Kpc/.