Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Izby Skarbowej (...) oraz podatkowej Komisji Odwoławczej przy Izbie Skarbowej w (...) w przedmiocie wymiaru podatków obrotowego i dochodowego od przychodów z działalności artystycznej (...) na skutek rewizji nadzwyczajnej Prokuratora Generalnego PRL (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku z dnia 4 października 1984 r. SA/Gd 254/84
oddala rewizję nadzwyczajną.
Podatnik, któremu znana była ta dokumentacja /działał za pośrednictwem pełnomocnika będącego adwokatem/ ograniczył się do złożenia przytoczonego w rewizji nadzwyczajnej oświadczenia negującego fakt przekroczenia ustanowionych norm ilościowych wykonywanych przedmiotów.
Nie ustosunkował się do zawartych w aktach i znanych mu dowodów odmiennie stwierdzających tę okoliczność /art. 81 Kpa/.
W tych warunkach nie można zasadnie zarzucać organowi administracji państwowej wadliwości ustaleń podstawy faktycznej ferowanych decyzji, zwłaszcza że rewizja nadzwyczajna nie zawiera żadnych faktów i dowodów mających potwierdzać wysunięty zarzut możliwości tych ustaleń lub danych pozwalających choćby na wnioskowanie o prawdziwości tak sformułowanego zarzutu.
Nie wymaga zaś dowodzenia zapatrywanie, że w interesie strony każdego postępowania pozostaje wskazanie właściwemu organowi orzekającemu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a nawet ich utrwalenie.