Zgodnie z art. 17 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o zasadach prowadzenia na terytorium Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej działalności gospodarczej w zakresie drobnej wytwórczości przez zagraniczne osoby prawne i fizyczne /Dz.U. nr 19 poz. 146/ zezwolenie na działalność gospodarczą może być cofnięte, gdy działalność ta jest prowadzona z naruszeniem przepisów prawa lub warunków ustalonych w zezwoleniu.
Przepis ten nie określa więc wiążąco sposobu rozstrzygnięcia, pozostawiając wybór następstwa prawnego organowi administracji właściwemu do cofnięcia zezwolenia.
Unormowanie to oznacza, że i ocena wagi naruszenia warunków zezwolenia została zastrzeżona organowi administracji, zatem decyzja wydana na podstawie przepisu art. 17 powołanej ustawy ma charakter tzw. decyzji uznaniowej.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) Przedsiębiorstwa Polonijno-Zagranicznego (...) na decyzję Ministra Handlu Wewnętrznego i Usług w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na wykonywanie działalności gospodarczej na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 grudnia 1983 r. II SA 848/83
uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę.
Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w uchwale Składu Siedmiu Sędziów z dnia 23 października 1984 r. III AZP 9/83 tzw. decyzje uznaniowe podlegają kontroli sądowej w granicach zakreślonych przepisem art. 196 par. 1 Kpa, a więc pod kątem zgodności z prawem.
Kontrola sądowa nie może wkraczać w sferę decyzyjną zastrzeżoną organowi administracyjnemu.
Bezsporny w sprawie fakt naruszenia warunków zezwolenia przez prowadzenie działalności malowania na porcelanie, stanowił wystarczającą podstawę do przyjęcia, że organ administracji wydając zaskarżoną decyzję działał w granicach upoważnienia ustawowego, a tym samym, że decyzja ta jest legalna.