Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Osipuk (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Matczak Sędzia WSA Bogusław Jażdżyk Protokolant specjalista Karolina Hrymowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 października 2013 r. sprawy ze skargi P. B. na bezczynność Prezesa Sądu Okręgowego w udzieleniu informacji publicznej 1) stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 2) orzeka o niewymierzaniu organowi grzywny; 3) umarza postępowanie sądowe w pozostałym zakresie; 4) zasądza od Prezesa Sądu Okręgowego na rzecz skarżącego P. B. kwotę 357 zł (słownie: trzysta pięćdziesiąt siedem złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
W dniu 22 grudnia 2012 r. P.B. wystąpił do Prezesa Sądu Okręgowego w Elblągu z wnioskiem o udostępnienie zanonimizowanego wyroku tego Sądu z dnia
28 października 2011 r., sygn. akt "[...]" oraz wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 6 marca 2012 r., sygn. akt "[...]".
Następnie, dnia 11 stycznia 2013 r. wnioskodawca wniósł skargę na bezczynność Prezesa Sądu Okręgowego w Elblągu w załatwieniu powyższego wniosku, wnosząc o zobowiązanie Prezesa Sądu Okręgowego w Elblągu do załatwienia sprawy z wniosku w terminie 14 dni od doręczenia odpisu prawomocnego wyroku, zasądzenie kosztów postępowania na rzecz skarżącego, stwierdzenie, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa oraz o niewymierzalnie grzywny organowi.
W odpowiedzi na skargę, Prezes Sądu Okręgowego wniósł o umorzenie postępowania z uwagi na udostępnienie skarżącemu w dniu 17 stycznia 2013 r. żądanych informacji publicznych, co spowodowało bezprzedmiotowość postępowania sądowoadministracyjnego.
Pismem procesowym z dnia 1 lutego 2013 r. skarżący wniósł o umorzenie postępowania co do bezczynności organu i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie, postanowieniem z dnia 21 marca 2013 r., sygn. akt II SAB/Ol 18/13, umorzył postępowanie sądowe i zasądził od Prezesa Sądu Okręgowego w Elblągu na rzecz skarżącego kwotę 357 zł, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Od tego postanowienia skarżący wniósł skargą kasacyjną, po rozpoznaniu której Naczelny Sąd Administracyjny, postanowieniem z dnia 11 czerwca 2013 r., sygn. akt
I OSK 1109/13, uchylił powyższe postanowienie i przekazał sprawę tut. Sądowi do ponownego rozpoznania. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, wyrażone w zaskarżonym postanowieniu stanowisko Sądu nie uwzględniało bowiem pełnej treści art. 149 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.)., powoływanej dalej jako p.p.s.a. W uzasadnieniu tego postanowienia Naczelny Sąd Administracyjny podzielił pogląd wyrażony w postanowieniu NSA z dnia 26 lipca 2012 r., sygn. akt II OSK 1360/12, że wydanie w toku postępowania sądowego po wniesieniu skargi, przez organ administracyjny decyzji nie zwalnia wojewódzkiego sądu administracyjnego z obowiązku rozpoznania skargi wniesionej na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. w zakresie orzekania w przedmiocie stwierdzenia czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa (art. 149 § 1 zdanie drugie p.p.s.a.) oraz w zakresie wymierzenia organowi grzywny z tego tytułu (art. 149 § 2 p.p.s.a.). Uwzględnieniem skargi, w rozumieniu art. 149 p.p.s.a., jest również stwierdzenie czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa oraz wymierzenie organowi grzywny. W konsekwencji NSA uznał, że wydanie przez organ decyzji po wniesieniu do sądu skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania administracyjnego nie powoduje, że w zakresie dotyczącym rozstrzygnięcia o tym, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa, postępowanie sądowe stało się bezprzedmiotowe i podlega umorzeniu na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a. Mając powyższe na względzie, NSA zobowiązał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie do rozstrzygnięcia, czy bezczynność miała miejsce z naruszeniem prawa i czy naruszenie to nie było rażące oraz do rozważenia kwestii wymierzenia organowi grzywny.