do dnia 19 października 2001 r. tj. do dnia wejścia w życie art. 139 ust. 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. nr 30 poz. 179 ze zm./, dodanym przez art. 1 pkt 39 lit. "b" ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. /Dz.U. nr 100 poz. 1084/ orzeczenia dyscyplinarne nie podlegały kognicji Naczelnego Sądu Administracyjnego. Nie oznacza to jednak, iż w stosunku do postępowania o stwierdzenie nieważności orzeczenia dyscyplinarnego wydanego przed tą datą, wyłączona jest kontrola sądowa skoro postępowanie o stwierdzenie nieważności takiego orzeczenia jest nowym postępowaniem, a nie kontynuacją poprzedniego.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Kazimierza Ł. na bezczynność Komendanta Głównego Policji w przedmiocie stwierdzenia nieważności orzeczenia o ukaraniu - zobowiązuje Komendanta Głównego Policji do wydania w terminie 30 dni od daty doręczenia wyroku wraz z uzasadnieniem orzeczenia w przedmiocie wniosku skarżącego o stwierdzenie nieważności orzeczenia Komendanta Wojewódzkiego Policji w W. z dnia 30 grudnia 1992 r. w przedmiocie ukarania.
Komendant Główny Policji w W. orzeczeniem z dnia 30 grudnia 1992 r. (...) utrzymał w mocy orzeczenie Komendanta Rejonowego Policji w W. z dnia 14 grudnia 1992 r., którym to orzeczeniem ukarano st. sierż. Kazimierza Ł. karą upomnienia.
W dniu 6 września 2001 r. Kazimierz Ł. zwrócił się do Komendanta Głównego Policji z wnioskiem o stwierdzenie nieważności powyższego orzeczenia na podstawie art. 156 par. 1 Kpa.
W odpowiedzi na ten wniosek Zastępca Dyrektora Biura Kadr i Szkolenia KGP pismem z dnia 11 października 2001 r. poinformował zainteresowanego, iż zgodnie z obowiązującymi przepisami od ostatecznego orzeczenia dyscyplinarnego nie przysługują żadne prawne środki zaskarżenia.
W piśmie do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 17 października 2001 r. Kazimierz Ł. zarzucił, iż Komendant Główny Policji nie rozstrzygnął jego wniosku o stwierdzenie nieważności orzeczenia dyscyplinarnego we właściwej formie, gdyż pismo z dnia 11 października 2001 r. nie jest decyzją administracyjną ani też postanowieniem.
W odpowiedzi Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji pismem z dnia 29 października 2001 r. poinformował zainteresowanego, iż władzę dyscyplinarną w stosunku do wszystkich policjantów sprawuje Komendant Główny Policji a Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji nie jest uprawniony do ingerencji w sferę nadzoru nad orzecznictwem dyscyplinarnym.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Kazimierz Ł. zarzucił Komendantowi Głównemu Policji bezczynność w załatwieniu jego wniosku z dnia 6 września 2001 r. dotyczącego stwierdzenia nieważności orzeczenia dyscyplinarnego Komendanta Głównego Policji w W. z dnia 30 grudnia 1992 r.
Komendant Główny Policji w odpowiedzi na skargę wniósł o jej odrzucenie podnosząc, iż do dnia 19 października 2001 r. orzeczenia dyscyplinarne nie podlegały kognicji Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z par. 45 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 19 grudnia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu udzielania wyróżnień oraz przeprowadzania postępowania dyscyplinarnego w stosunku do policjantów /Dz.U. 1998 nr 4 poz. 14/ w zakresie nieuregulowanych rozporządzeniem stosuje się przepisy kodeksu postępowania administracyjnego. Kwestia stwierdzenia nieważności orzeczeń dyscyplinarnych nie została uregulowana w powyższym rozporządzeniu, a zatem w tym zakresie mają zastosowanie przepisy 156-160 Kpa.
W przedmiotowej sprawie Komendant Główny Policji nie wydał orzeczenia w przedmiocie wniosku skarżącego z dnia 7 września 2001 r. o stwierdzenie nieważności orzeczenia dyscyplinarnego Komendanta Głównego Policji w W. z dnia 11 września 1992 r., gdyż za takie orzeczenie /decyzję lub postanowienie/ nie może być uznane pismo informacyjne z dnia 11 października 2001 r. podpisane przez Zastępcę Dyrektora Biura Kadr i Szkolenia KGP.
W odpowiedzi na skargę trafnie podnosi się, iż do dnia 19 października 2001 r. tj. do dnia wejścia w życie art. 139 ust. 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji, dodanym przez art. 1 pkt 39 lit. "b" ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. /Dz.U. nr 100 poz. 1084/ orzeczenia dyscyplinarne nie podlegały kognicji Naczelnego Sądu Administracyjnego. Nie oznacza to jednak, iż w stosunku do postępowania o stwierdzenie nieważności orzeczenia dyscyplinarnego wydanego przed tą datą, wyłączona jest kontrola sądowa skoro postępowanie o stwierdzenie nieważności takiego orzeczenia jest nowym postępowaniem, a nie kontynuacją poprzedniego /por. też uchwałę Izby Cywilnej i Administracyjnej SN z dnia 15 grudnia 1984 r., III AZP 8/83 - OSNCP 1985 nr 10 poz. 143/.
Stąd też, skoro właściwy organ administracji pozostaje w bezczynności po dniu 19 października 2001 r. w załatwieniu wniosku o stwierdzenie nieważności orzeczenia dyscyplinarnego. Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w wyroku na mocy art. 17 i art. 26 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.