Istotą bezczynności organu jest brak jego reakcji procesowej na żądanie strony postępowania, a celem skargi na bezczynność jest uzyskanie wyroku sądu administracyjnego zobowiązującego organ do wydania stosownego aktu. W sprawach prasowych przyjmuje się, że taka bezczynność nie istnieje lecz oznacza odmowę udzielenia informacji w rozumieniu art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. - Prawo prasowe /Dz.U. nr 5 poz. 24 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Redakcji Prasowej "Studentka" we W. na odmowę udzielenia informacji prasowej przez Prezesa Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 sierpnia 2001 r. w przedmiocie orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego - skargę oddala.
Skarżąca redakcja 16 lipca 2001 r. zwróciła się do Prezesa Trybunału Konstytucyjnego z pismem wskazującym na rozbieżność w orzecznictwie tego Trybunału jaka ujawniła się w sprawach skarg konstytucyjnych SK 12/00 Adama U. i Ts 37/01 Jacka B. przez przyjęcie w pierwszej z nich, że jest on sądem w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji i zakwestionowanie tego poglądu w sprawie drugiej i jednocześnie zażądała udzielenia informacji: 1/ który sędzia dokonał wstępnego rozpoznania pierwszej skargi, 2/ jakie działania zamierza podjąć Prezes TK w celu usunięcia tej sprzeczności, 3/ czy tego rodzaju sprzeczności nie podważają zaufania obywateli do Trybunału.
W dniu 3 sierpnia 2001 r. Dyrektor Gabinetu Prezesa TK poinformował skarżącą, że w obu sprawach postępowanie nie zostało zakończone i dlatego nie można udzielić odpowiedzi na pytanie sugerujące sprzeczności w orzecznictwie, natomiast wstępnego rozpoznania skargi konstytucyjnej Adama U. dokonał sędzia Trybunału Jerzy Cz.
W skardze na bezczynność Prezesa TK w zakresie żądanym pismem z 16 lipca 2001 r. skarżąca wniosła o zobowiązanie go do udzielenia informacji dotyczącej pytań 2 i 3, powołując się na art. 61 ust. 1 i 2 oraz art. 54 ust. 1 Konstytucji.
W odpowiedzi pełnomocnik Prezesa TK wniósł o oddalenie skargi podkreślając, że z braku zakończenia postępowania w obu sprawach nie było możliwe udzielenie informacji objętych pytaniami 2 i 3, o czym skarżącą zawiadomiono pismem z 3 sierpnia 2001 r. Jednocześnie zwrócił uwagę na zjawisko nadużywania przez skarżącą prawa prasowego w interesie osób powiązanych z nią zawodowo /np. w latach 1998-2001 Jacek B. złożył w TK 15 skarg, a Adam U. - 6/.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. - Prawo prasowe /Dz.U. nr 5 poz. 24 ze zm./ zobowiązuje wymienione w nim podmioty do udzielenia prasie informacji o swojej działalności, przy czym odmowa udzielenia informacji może nastąpić jedynie ze względu na ochronę tajemnicy państwowej i służbowej oraz innej tajemnicy chronionej ustawą. Do takich podmiotów należy również Trybunał Konstytucyjny, gdyż w świetle art. 10 ust. 2 i art. 175 Konstytucji nie jest on organem wymiaru sprawiedliwości lecz organem władzy sądowniczej, a ponadto wyłączenie przewidziane w art. 4 ust. 6 Prawa prasowego w powiązaniu z niedopuszczalnością zamykania drogi sądowej dochodzenia naruszonych wartości lub praw /art. 77 ust. 2 Konstytucji/ utraciły dotychczasowe znaczenie, na co trafnie zwrócono uwagę w wyroku NSA II SAB 48/01 z dnia 8 czerwca 2001 r.
Istotą bezczynności organu jest brak jego reakcji procesowej na żądanie strony postępowania, a celem skargi na bezczynność jest uzyskanie wyroku sądu administracyjnego zobowiązującego organ do wydania stosownego aktu. W sprawach prasowych przyjmuje się, że taka bezczynność nie istnieje lecz oznacza odmowę udzielenia informacji w rozumieniu art. 4 ust. 1 i 2 Prawa prasowego.
Z udostępnionych sądowi postanowień Trybunału Konstytucyjnego Ts 37/01 z dnia 9 października 2001 r. i SK 12/00 z dnia 28 listopada 2001 r. jednoznacznie wynika, że w obu sprawach interesujących skarżącą postępowanie nie było jeszcze zakończone nie tylko w dniu zwrócenia się do Prezesa TK o udzielenie informacji, lecz i w dacie wniesienia skargi. Odpowiedź udzielona 3 sierpnia 2001 r. przez Dyrektora Gabinetu Prezesa TK nie mogła zawierać informacji o które chodziło w pytaniach 2 i 3 wystąpienia skarżącej z 16 lipca 2001 r. Skarga nie była więc zasadna, gdyż Prezes TK nie pozostawał wówczas w sytuacji kolidującej z art. 4 ust. 1 i 2 Prawa prasowego.
Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy o NSA orzekł jak w sentencji.