Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alicja Palus Sędziowie Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz Sędzia NSA Zygmunt Wiśniewski (sprawozdawca) Protokolant starszy sekretarz sądowy Małgorzata Boaro po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 14 czerwca 2016 r. sprawy ze skargi M.M. na decyzję Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej we W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie wydania decyzji o likwidacji wykopu na polach uprawnych oddala skargę w całości.
Decyzją z dnia [...] r. znak [...], podjętą na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), zwanej dalej "k.p.a.", Starosta L. umorzył postępowanie w sprawie wydania decyzji o likwidacji wykopu na polach uprawnych na działce ew. nr 1007/10 obręb Ś..
Od powyższej decyzji odwołanie złożył M.M. (pismo z dnia 5 marca 2012 r.). Rozpatrując to odwołanie Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej we W. w uzasadnieniu decyzji z dnia [...] r. Nr [...] zauważył, że intencją M.M. było zaprzestanie szkodliwego oddziaływania przedmiotowego stawu na jego grunty, zaś organ pierwszej instancji wydał decyzję w oparciu o przepis procesowy (art. 104 k.p.a.), pomijając przepis prawa materialnego. Organ odwoławczy zobowiązał więc Starostę - przy ponownym rozpatrywaniu sprawy - w szczególności do: sprecyzowania i wyjaśnienia zakresu żądania wnioskodawcy, dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, jeśli zajdzie taka konieczność zobowiązania, zgodnie z art. 133 ustawy - Prawo wodne beneficjenta pozwolenia wodnoprawnego do uzyskania ekspertyzy, mającej na celu wyjaśnienie, czy i w jaki sposób przedmiotowe pozwolenie narusza interes o trzecich, zaś w przypadku stwierdzenia naruszeń rozważenia możliwości wykonania urządzeń zapobiegającym szkodom oraz potrzebę ustalenia odszkodowania.
Wyrokiem z dnia 25 października 2012 r. (sygn. akt II SA/Wr 528/12) Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę M.M. na w/w decyzję Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej we W. z dnia [...] r. Nr [...].
Realizując zalecenia organu drugiej instancji Starosta wezwał pismem z dnia 24 grudnia 2012 r. M.M. do sprecyzowania i wyjaśnienia żądań. W odpowiedzi na powyższe, M.M. pismem z dnia 7 stycznia 2013 r. poinformował, że w sprawie likwidacji stawu już wyraził swoje stanowisko niejednokrotnie we wcześniejszej korespondencji i podtrzymuje ją nadal. Decyzją zaś z dnia [...] r. znak [...] Starosta zobowiązał M.J. do wykonania ekspertyzy mającej na celu wyjaśnienie, czy wykonany staw nie narusza interesu osób trzecich. Od decyzji tej M.J. wniósł odwołanie. W dniu [...] r. Dyrektor RZGW we W. decyzją Nr [...] uchylił w/w decyzję organu pierwszej instancji, uzasadniając, że ekspertyzę taką winien dokonać organ prowadzący postępowanie.
W takim stanie rzeczy Starosta wszczął poszukiwanie ekspertów, którzy mogliby wydać niezależną opinię w przedmiocie wpływu stawu na interes osób trzecich. Wykonaniem takiej ekspertyzy podjął się biegły sądowy z K. - R.K., który przedstawił ekspertyzę datowaną na dzień 23 września 2013 r..
W dniu [...] r. Starosta L., na podstawie art. 138 ust. 1 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz. U. z 2012 r. poz. 145 ze zm.), zwanej dalej "Prawem wodnym", wydał decyzję znak [...], o odmowie wydania decyzji o likwidacji wykopu na polach uprawnych na działce ew. nr 1007/10 obręb Ś. należącej do M.J.. Rozważając ponownie zebrany materiał dowodowy, organ pierwszej instancji ustalił, że przedmiotem postępowania jest zaprzestanie ujemnego oddziaływania na grunty M.M. przez staw wykonany przez M.J.. Strona wszczynająca postępowanie, zamierza to osiągnąć poprzez zasypanie przedmiotowego stawu. Wyjaśniając ponownie stan faktyczny skorzystano ze szczególnej wiedzy biegłego sądowego, który w swojej ekspertyzie wyraźnie stwierdził, że staw ziemny znajdujący się na działce nr 1007/10 w Ś. nie oddziaływuje ujemnie na przyległe grunty będące własnością M.M.. Ekspertyzę tę podważył M.M. formułując w piśmie z dnia 6 grudnia 2013 r. ogólnikowe zarzuty, co do samej ekspertyzy, jednakże nie sformułował konkretnych zarzutów skierowanych przeciwko jej, jak również swoich wywodów nie uzasadnił i nie wykazał ich racji. W aktach sprawy znajdują się również opinie i poglądy różnych osób dokonujących oceny oddziaływania stawu na grunty M.M.. Starosta po zapoznaniu się z nimi uznał, że nie zawierały one empirycznych badań stanu faktycznego, dlatego ich znaczenie w świetle ekspertyzy biegłego sądowego, który swoje stanowisko uzasadnił wykonaniem badań oraz je opisał, jest znikome, bowiem te opinie i stanowiska nie były poparte szczegółowymi i dokładnymi badaniami. Wobec powyższego organ pierwszej instancji nie przyjął tezy, że staw wykonany przez M.J. narusza stosunki wodne na gruncie M.M.. Nie miał zatem podstaw, aby dokonać sanacji tego urządzenia wodnego ani też jego likwidacji. Wobec czego - zdaniem organ - nie zachodzą przesłanki umożliwiające skorzystanie z przepisu art. 138 ust. 1 Prawa wodnego. Organ rozpoznając sprawę nie znalazł przesłanek, które wskazywałyby na istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy zbadanym stanem faktycznym na gruncie i przepisem zezwalającym na cofnięcie zezwolenia wodnoprawnego, skutkujące zasypaniem spornego stawu. W toku postępowania M.M. nie wykazał empirycznie natomiast, że wystąpiło obniżenie produktywności gleby w związku z obniżeniem poziomu wód gruntowych, o czym wspomniał m.in. w piśmie z dnia 9 października 2010 r., jak również nie wykazał jakiejkolwiek udokumentowanej przesłanki uzasadniającej likwidację spornego stawu.