Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Tadeusz Kuczyński /sprawozdawca/, Sędziowie NSA Jolanta Sikorska, Andrzej Wawrzyniak, Protokolant Jolanta Pociejowska, po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2004r. na rozprawie sprawy ze skargi R. B. na decyzję Wojewody D. z dnia [...]r. Nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa do zasiłku przedemerytalnego I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną przez nią w mocy decyzję organu I instancji; II. nie orzeka w przedmiocie wykonania zaskarżonej decyzji.
Decyzją Wojewody D. z dnia [...]r. nr [...], na podstawie art. 37 j ust. l i ust. 1 a oraz art. 37 l ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 1994r. zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. z 2003 r. Nr 58, poz. 514/ w związku z art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 2001r. o zmianie ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, ustawy o zakazie stosowania wyrobów zawierających azbest, ustawy o Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych i wojewódzkich komisjach dialogu społecznego oraz ustawy o ułatwieniu zatrudnienia absolwentom szkół /Dz.U. z 2001r. Nr 154, poz. 1793/ i art. 138 § 1 pkt 1 kpa, po rozpatrzeniu odwołania R. B. od decyzji Kierownika Powiatowego Urzędu Pracy w Z. Ś., działającego z upoważnienia Starosty Powiatu, z dnia [...]r., nr [...], orzekającej o odmowie przyznania prawa do zasiłku przedemerytalnego od dnia [...]r. utrzymano w mocy zaskarżoną decyzję.
W motywach uzasadnienia podano, że w odwołaniu R. B. zarzucił, że świadkowie w osobach J. W., P. Z. i T. M. potwierdzili, iż pracował on jako kierowca autobusu, potwierdzając ten fakt swoimi świadectwami pracy oraz aneksami do umowy o pracę, które wyszczególniają ich i zaliczają do I kategorii zatrudnienia /Dz.U. Nr 83.8 poz. 43 w transporcie i łączności Dział 8 - podpunkt 2/. Wszyscy wykonywali identyczne czynności związane z eksploatacją i prowadzeniem autokarów, w transporcie turystycznym P.T. A w K.". Skarżący podnosi, że Urząd Pracy nie kwestionuje żadnego z zeznań świadków, którzy potwierdzili jego okres zatrudnienia w warunkach szczególnych, dlatego uważa on, że wiarygodność zeznań świadków winna wpłynąć pozytywnie na decyzję. Skarżący uważa, że stwierdzenie przez były zakład pracy, iż pracę w szczególnych warunkach wykonywał on tylko od dnia [...]r. godzi w prawdę, ponieważ był on zatrudniony jako kierowca taboru turystycznego z dniem przyjścia do pracy. Do [...]r. obsługiwał mikrobus, a następnie od drugiej dekady kwietnia lub początku maja autokar marki SAN-H 100 do [...]r. - tj. [...] lata i [...] miesięcy - tylko w okresach urlopu wypoczynkowego przekazywał go innej osobie protokolarnie zgodnie z zasadami obowiązującymi. Dalej skarżący podaje, że [...]r. z S. osobiście odebrał autokar marki Autosan rejestrowany w [...]r., pod nr rej. [...], którego kierowcą był do roku [...]. W trakcie tego roku przyprowadził następny autokar z S., gdzie miał na stanie dwa autokary przez 2-3 miesiące, aż stary poszedł do sprzedaży, a ostatnim autokarem skarżący jeździł do końca swojego zatrudnienia w "A". Skarżący stwierdza, że wymieniony błąd popełniony przez kadry udowadnia, jak dalece dowolnie czyniono zapisy w dokumentach bez żadnej odpowiedzialności. Pracownicy kadr nie zastosowali się do wyż. wymienionego Dziennika Ustaw, a w szczególności do rozdziału - "Przepisy przejściowe i końcowe, gdzie przyjęto, że przy ustalaniu okresów pracy o których mowa w paragrafie 2, uwzględnia się również okresy takiej pracy /służby/, wykonywanej przed dniem wejścia w życie rozporządzenia. Prace dotychczas zaliczone do I kategorii zatrudnienia /Dz.U. z 1979 Nr 13 poz. 86 i z 1981 r. Nr 32. poz. 186/ uważa się za prace w szczególnych warunkach, o których mowa w paragr. 4. Skarżący stwierdza, że zakład pracy wiedział o takich przepisach, ponieważ prenumerował z obowiązku dzienniki ustaw i informatory. Aneksy do umowy, pracowników zaszeregowanych do I grupy zatrudnienia zostały wydane dopiero dnia [...]r. Skarżący podaje, że porównał niektóre świadectwa pracy tj. P. Z. i J. W., ponieważ dotyczą tej samej grupy zaszeregowania. Świadectwa tych osób zawierają podstawowe błędy, w części zaszeregowania i wynagrodzenia. Skarżący uważa, że "można również sugerować", że jeżeli "ktoś myli się na świadectwie pracy" innych, to można mylić się także w jego świadectwie. Skarżący podaje, że jako kierowca nie miał wglądu do tych dzienników ustaw i nie interesował się wtedy sprawami emerytalnymi, a ponadto nie miał czasu, ponieważ ciągle był delegowany oraz nie każdy miał możliwość wglądu do dokumentów w tamtych czasach. Skarżący stwierdza, że zgłaszając się do Urzędu Pracy w Z.Ś. /z powodu braku ofert pracy/ działał w dobrej wierze i liczył na pomoc prawną ze strony Urzędu na potwierdzenie prawdomówności świadków i otrzymaniu zasiłku przedemerytalnego zgodnie z wypracowanym stażem, dlatego wskazał tak liczną grupę świadków, gdyż nie obawiał się tego, że ktoś powie, iż nie pracował on jako kierowca autokaru. Skarżący oświadczył, że Przedsiębiorstwo Turystyczne "A" w K. nie istnieje od [...]r. /po powodzi/ i z tego powodu jest pozbawiony możliwości udokumentowania całego okresu zatrudnienia kartami drogowymi, zaszeregowaniem z list płac. W Archiwum Państwowym w W. w jego aktach praktycznie nic nie ma, oprócz umowy o zatrudnieniu, mówiącej o przyjęciu jego do transportu osobowego i rozwiązaniu umowy o pracę, w której też jest niedopatrzenie /błąd/ przez urzędników kadr, "bo wycięli mu z życiorysu pracę od [...]do [...]r. co się nie pokrywa z oryginałem". Brak przeszeregowań i zmian związanych z płacami. Skarżący uważa, że, lakoniczne stwierdzenie przez Urząd Pracy w Z. Ś., iż zeznania świadków nie pozwalają na dokonanie jednoznacznej interpretacji w celu ustalenia faktycznego okresu wykonywania przez niego pracy w warunkach szczególnych, godzi w prawdę.