Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Eugeniusz Wasilewski, Sędziowie WSA Andrzej Góraj (spr.), Janusz Walawski, Protokolant spec. Marek Kozłowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 lipca 2011 r. sprawy ze skargi S. S. na decyzję Prezes Rady Ministrów z dnia [...] marca 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia specjalnego oddala skargę.
Prezes Rady Ministrów Rzeczypospolitej Polskiej, po rozpoznaniu wniosku S. S. z dnia [...] grudnia 2010 r. w sprawie przyznania emerytury specjalnej, działając na podstawie art. 82 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227), decyzją z [...] lutego 2011 r. nr [...], odmówił przyznania wymienionemu przedmiotowego świadczenia.
Pismem z dnia [...] lutego 2011 r. S. S. zwrócił do Prezesa Rady Ministrów z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy.
Prezes Rady Ministrów, po rozpatrzeniu przedmiotowego wniosku, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) - dalej: kpa, decyzją z dnia [...] marca 2011 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję z dnia [...] lutego 2011 r.
W uzasadnieniu przedmiotowej decyzji organ wskazał, iż świadczenie specjalne może być przyznane osobie legitymującej się wybitnymi, niepowtarzalnymi zasługami i osiągnięciami w jakiejś dziedzinie aktywności np. na niwie zawodowej, społecznej, artystycznej, sportowej, czy też politycznej (w przypadku rent rodzinnych mogą to być zasługi członka rodziny, po którym miałoby być przyznane świadczenie) oraz w przypadku zaistnienia nadzwyczajnych zdarzeń losowych. Dodał, że przy rozpatrywaniu wniosków o przyznanie świadczeń specjalnych sytuacja bytowa wnioskodawców jest brana pod uwagę, jednak nie stanowi jedynego kryterium przyznania tego świadczeń.
Organ odwoławczy wyjaśnił, że wnioskodawca uzasadniając swój wniosek o przyznanie emerytury specjalnej podał, że pracował już jako kilkuletni chłopiec, pomagając w czasie wakacji rodzicom zatrudnionym w Państwowym Gospodarstwie Rolnym. Podkreślił, że dużym wyzwaniem było dla niego zdobycie wykształcenia, gdyż szkoła zawodowa, do której uczęszczał, znajdowała się w znacznej odległości od miejsca jego zamieszkania. Poinformował, że w 1976 r. i w 1981 r. urodziły mu się dwie córki, a w 1983 r. jego żona zachorowała na [...], która doprowadziła do jej śmierci. Po śmierci żony samotnie wychowywał dzieci, które nabyły prawo do renty rodzinnej w niewielkiej wysokości, w związku z czym zmuszony został pracować po kilkanaście godzin dziennie, aby zapewnić córkom godne życie. Wskazał, iż ma 46-letni staż pracy, w tym 10 lat pracował równolegle na ½ etatu. Zaznaczył, że do osiągnięcia wieku emerytalnego brakuje mu 3,5 roku i że obecnie nadal pracuje zawodowo, jednak "pełnienie roli ojca i matki przez całe życie" doprowadziło go do tego, iż brakuje mu sił. W ocenie wnioskodawcy jego sytuacja życiowa i fakt, że przez całe życie ciężko pracował i wychowywał jednocześnie dwoje dzieci, uzasadnia przyznanie mu świadczenia emerytalnego w szczególnym trybie. W kolejnych pismach podał, że w okresie wykonywania pracy zawodowej był wielokrotnie nagradzany m.in. w 1978 r. odznaką honorową "Za zasługi w rozwoju [...]", w 1986 r. złotą odznaką "Zasłużony dla budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych", zaznaczył, że cały czas poszerzał wiedzę z zakresu budownictwa, a od 1993 r. jest biegłym sądowym w dziedzinie budownictwa ogólnego przy Sądzie Okręgowym w [...]. Podkreślił, że starsza córka ukończyła studnia magisterskie, a młodsza szkołę średnią. Zwrócił również uwagę, na to, że starsza córka w 2010 r. zachorowała na chorobę [...].