Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Ewa Pisula - Dąbrowska (spr.) Sędzia WSA Ewa Grochowska - Jung Sędzia WSA Olga Żurawska - Matusiak Protokolant Referent - stażysta Eliza Kusy po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 lipca 2011 r. sprawy ze skargi P.K. na orzeczenie Okręgowej Komisji Lekarskiej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] sierpnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie określenia zdolności do służby w Policji 1. uchyla zaskarżone orzeczenie oraz orzeczenie je poprzedzające Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej MSWiA w [...] nr [...] z dnia [...] maja 2010 r. 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości
Orzeczeniem Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w [...] nr [...] z dnia [...] maja 2010 r. P. K. został uznany za zdolnego do służby w Policji z ograniczeniem oraz za zdolnego do służby w Policji na dotychczas zajmowanym stanowisku.
Okręgowa Komisja Lekarska Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w [...], na skutek wniesionego przez stronę odwołania, orzeczeniem z dnia [...] sierpnia 2010 r. nr [...], stwierdziła, że po zapoznaniu się z odwołaniem, dokumentacją oraz po dodatkowej konsultacji psychiatrycznej, neurologicznej i neurochirurgicznej zgadza się z orzeczeniem WKL w [...] z dnia [...] maja 2010 r. i uznała policjanta za zdolnego do służby w Policji z ograniczeniem oraz za zdolnego do służby w Policji na dotychczas zajmowanym stanowisku.
Powyższe orzeczenie stało się przedmiotem skargi P. K. złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w której wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonego orzeczenia, względnie o uchylenie orzeczenia I i II instancji.
Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:
1. naruszenie art. 11 § 1 w zw. z art. 107 § 3 k.p.a., polegające na zaniechaniu wskazania w uzasadnieniu orzeczenia I i II instancji zasadności przesłanek, którymi kierowały się przy ich wydawaniu,
2. naruszenie przez organy obu instancji art. 107 § 3 k.p.a., poprzez zaniechanie umieszczenia w zaskarżonym orzeczeniu pouczenia o środkach zaskarżenia, całkowitego braku uzasadnienia faktycznego i prawnego przez organy obu instancji oraz braku wskazania podstawy prawnej, faktów, które zostały uznane za udowodnione oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówiono wiarygodności, co pozbawiło stronę oraz organ II instancji możliwości kontroli orzeczenia I instancji,
3. naruszenie przez organ II instancji art. 138 § 1 pkt 2 zd. 1 k.p.a. w zw. z art. 107 § 3 k.p.a., poprzez zaniechanie uchylenia w całości orzeczenia organu I instancji, wobec braku uzasadnienia, który uniemożliwiał organowi odwoławczemu dokonanie kontroli wydanego orzeczenia I instancji,
4. rażące naruszenie § 20 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 9 lipca 1991 r. w sprawie właściwości i trybu postępowania komisji lekarskich podległych Ministrowi Spraw Wewnętrznych (DZ. U. Nr 79, poz. 349 ze zm.), poprzez brak pod orzeczeniem organu II instancji podpisów wszystkich członków komisji lekarskiej.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.
Wskazał, że skarżący został skierowany na badanie do Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej w [...] na własną prośbę, w celu wydania orzeczenia o przydatności funkcjonariusza do dalszej służby w Policji lub na zajmowanym stanowisku. Komisje lekarskie orzekają bowiem zgodnie z rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 9 lipca 1991 r. w sprawie właściwości i trybu postępowania komisji lekarskich podległych Ministrowi Spraw Wewnętrznych. Podniósł również, że obowiązujące przepisy nie przewidują uzasadnienia takich orzeczeń ani zamieszczania w nich informacji o przysługujących środkach odwoławczych.