Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Pisula-Dąbrowska (spr.), Sędziowie WSA Ewa Grochowska-Jung, Stanisław Marek Pietras, Protokolant specjalista Sylwia Mikuła, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 grudnia 2016 r. sprawy ze skargi W.P. na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] stycznia 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję ją poprzedzającą z dnia [...] grudnia 2015 r., 2) zasądza od Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych na rzecz skarżącego W.P. kwotę 200 (słownie: dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych decyzją z dnia [...] stycznia 2016 r. nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] grudnia 2015 r., którą to decyzją odmówił W.P. udostępnienia informacji publicznej w zakresie:
1) średniego miesięcznego wynagrodzenia brutto w okresie od lipca do 30 września 2015 r. kierowców zatrudnionych w Biurze Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych,
2) przesłania skanów ewidencji czasu pracy oraz kart drogowych kierowców za okres od lipca do 30 września 2015 r.,
3) informacji, do czyjej dyspozycji kierowcy pozostawali w godzinach nadliczbowych,
4) liczby zatrudnionych kierowców.
Jako podstawę materialnoprawną decyzji Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych wskazał art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Organ stwierdził, że żądane informacje wprawdzie stanowią informacje publiczne, ale nie mogą zostać udostępnione z uwagi na ochronę prywatności osób, których dotyczą (kierowców). Nadto stwierdził, że prawo do prywatności gwarantuje art. 23 kc, a wynagrodzenie pracownika, jako dobro osobiste winno podlegać ochronie.
W skardze do tutejszego Sądu W.P. wniósł o uchylenie decyzji GIODO. Podniósł, że domagał się informacji, dotyczącej średniej kwoty wynagrodzenia kierowców, bez rozbicia na poszczególne składowe. Odnośnie informacji odnoszących się do kart drogowych wskazał, że domagał się ich udostępnienia w formie zanonimizowanej. Skarżący zakwestionował też dokonaną przez organ wykładnię art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, podnosząc, że przepis ten dotyczy osób publicznych. Wskazywał, że organ nie ustalił, czy osoby fizyczne (kierowcy) zrezygnowali z prawa do prywatności. Podkreślił, że skoro organ powołał się na ochronę prywatności kierowców, to jego obowiązkiem było przed wydaniem zaskarżonych decyzji uzyskanie od kierowców stosownych oświadczeń w tym zakresie.
W odpowiedzi na skargę Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych wniósł o jej oddalenie. Odnosząc się do zarzutów skargi, organ stwierdził, że wykładnia art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej nie prowadzi do wniosku, iż koniecznym było przed wydaniem zaskarżonych decyzji pozyskanie oświadczeń kierowców o zrzeczeniu się prawa do prywatności. Wywodził, że praca w godzinach nadliczbowych może być traktowana jako informacja odnosząca się do sfery prywatności.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Skarga zasługuje na uwzględnienie.
W przedmiotowej sprawie bezsporne jest, że żądane informacje stanowią informacje publiczne. Sporne jest, czy informacje te podlegają ochronie ze względu na ochronę prywatności kierowców z uwagi na treść art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r., poz. 1764).