Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Marcinkowska, Sędziowie WSA Anna Mierzejewska, Ewa Pisula - Dąbrowska (spr.), Protokolant spec. Marek Kozłowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 czerwca 2011 r. sprawy ze skargi [...] w W. na decyzję Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie zawieszenia uprawnień do prowadzenia studiów pierwszego stopnia na kierunku [...] 1) uchyla zaskarżoną decyzję 2) stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości
Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego decyzją z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...] utrzymał swoją wcześniejszą decyzję z dnia [...] września 2010 r. nr [...] w przedmiocie zawieszenia Wydziałowi [...], nie później niż z dniem [...] lutego 2011 r., uprawnień do prowadzenia studiów pierwszego stopnia na kierunku "[...]".
Skargę na powyższą decyzję wniósł do tutejszego Sądu założyciel uczelni - [...].
Wojewódzki Sąd Administracyjny ustalił i zważył, co następuje.
W pierwszej kolejności zbadać i ustalić należało, czy założyciel uczelni - [...] mógł mieć przymiot strony w postępowaniu administracyjnym, a następnie czy założyciel uczelni w przedmiotowej sprawie posiada legitymację do wniesienia skargi - stosownie do art. 50 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), a zatem czy ma prawo domagać się kontroli zaskarżonej decyzji przez sąd administracyjny pierwszej instancji.
Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu uchwały z dnia 11 kwietnia 2005 r., sygn. akt OPS 1/04 stwierdził, że uprawnienie do wniesienia skargi do sądu administracyjnego powiązane zostało z posiadaniem interesu prawnego już przez ustawę z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. nr 74, poz. 368 z późn. zm.).
Identyczne rozwiązanie przyjął ustawodawca w art. 50 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej w skrócie p.p.s.a.), stanowiąc m.in., iż "uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny". Dotyczy to także uczestników postępowania.
Kryterium "interesu prawnego", na którym oparta jest legitymacja do wniesienia skargi oznacza, że akt, czynność lub bezczynność organu administracji musi dotyczyć interesu prawnego skarżącego, który musi być własny, indywidualny i oparty o konkretny przepis prawa powszechnie obowiązującego - por. wyrok NSA z dnia 3 czerwca 1996 r., II SA 74/96, ONSA 1997, z. 2, poz. 89.
Przypomnieć należy, iż w orzecznictwie przyjmuje się, że mieć interes prawny to tyle, co wskazać przepis prawa uprawniający dany podmiot do wystąpienia z określonym żądaniem w stosunku do organu administracji publicznej - por. wyrok NSA z dnia 22 lutego 1984 r., I SA 1748/83. Jednak, jak w postępowaniu administracyjnym interes ten musi być wywodzony przede wszystkim z przepisów prawa materialnego, to w postępowaniu sądowoadministracyjnym, może być on oparty także o przepisy prawa procesowego lub ustrojowego. Ze skargą może więc wystąpić, co do zasady, podmiot, który wykaże "związek między chronionym przez przepisy prawa materialnego interesem prawnym a aktem lub czynnością organu administracji publicznej" - B. Adamiak [w:] B. Adamiak, J. Borkowski, Postępowanie administracyjne i sądowoadministracyjne, Warszawa 2003, s. 424. Innymi słowy - osoba nie mająca interesu prawnego nie może poszukiwać ochrony na gruncie postępowania sądowoadministracyjnego. W rezultacie skarga wniesiona przez podmiot, który a limine nie może mieć legitymacji skargowej (np. organ, który wydał decyzję w pierwszej instancji) podlega odrzuceniu, natomiast stwierdzenie w toku postępowania, że wnoszący skargę nie legitymuje się interesem prawnym powoduje oddalenie skargi.