Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Góraj (spr.), Sędziowie WSA Ewa Grochowska - Jung, Danuta Kania, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Maria Zawada, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 grudnia 2014 r. sprawy ze skargi M. M. na orzeczenie Okręgowej Komisji Lekarskiej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych z dnia [...] lipca 2014 r. nr [...] w przedmiocie orzeczenia o zdolności do służby 1. uchyla zaskarżone orzeczenie, 2. stwierdza, że zaskarżone orzeczenie nie podlega wykonaniu w całości.
Orzeczeniem z [...] lipca 2014 r. Okręgowa Komisja Lekarska Ministerstwa Spraw Wewnętrznych uchyliła orzeczenie [...] Komisji Lekarskiej i rozstrzygnęła sprawę co do istoty, uznając że M. M. jest niezdolny do służby w Policji. Taką konkluzję organ wywiódł zestawiając schorzenie strony z treścią paragrafów 11 i 12 załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z 9 lipca 1991 r.
Od powyższego orzeczenia skargę do tutejszego Sądu wywiodła strona, wnosząc o jego uchylenie. W uzasadnieniu skarżący wskazał, że wbrew wymogom prawnym organ nie przeprowadził konsultacji neurologicznej. Strona wyjaśniła nadto, że posiadana przez nią wada wzroku nie uniemożliwiła mu uzyskania uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi. Nie uniemożliwia mu też wykonywania zadań w [...] ani zadań [...].
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, powielając argumentację zawartą w skarżonym rozstrzygnięciu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią przepisu art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem skarżonej decyzji administracyjnej. Jest więc to kontrola legalności rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu administracyjnym, z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i procesowym.
Oceniając przedmiotowe orzeczenie według powyższych kryteriów, uznać należy, iż powinno zostać wyeliminowane z obrotu prawnego jako wadliwe.
Jedną z podstawowych kwestii podlegających badaniu przez sąd administracyjny jest ustalenie, czy skarżona decyzja zawiera wszystkie niezbędne formalne elementy wymagane prawem. Jednym z takich koniecznych składników decyzji administracyjnej - zgodnie z treścią art. 107 § 1 k.p.a. - jest uzasadnienie. Paragraf 3 ww. przepisu precyzuje zaś dodatkowo, iż uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Uzasadnienie prawne winno zaś zawierać wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji z przytoczeniem przepisów prawa.
Z treści wyżej powołanego aktu prawnego wynika więc, w sposób niebudzący wątpliwości, iż uzasadnienie faktyczne i prawne musi odnosić się do konkretnej decyzji, której przedmiot i podmiot jest szczegółowo określony.
Przechodząc na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż uzasadnienie skarżonego orzeczenia nie spełnia ww. kryteriów. Wywodzone przez organ skutki prawne nie wynikają bowiem z powołanej, jako podstawa orzeczenia, normy prawnej. Powołany przez organ załącznik nr 1 do rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z 9 lipca 1991 r. w sprawie właściwości i trybu postępowania komisji lekarskich podległych Ministrowi Spraw Wewnętrznych (Dz. U. z 1991 r. Nr 79, poz. 349 ze zm.) reguluje jedynie kwestię formy i treści Karty Skierowania do Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Nie zawiera zaś w sobie regulacji dotyczących kwalifikacji schorzeń kandydatów na funkcjonariuszy i ich wpływu na zdolność do służby w Policji. Nie zawiera nawet paragrafów wskazanych przez organ w skarżonym orzeczeniu.